Dag 15: Üdersdorf - Wachtendonk

Vandaag beginnen we de dag niet met sprongen of vreugde. Papa Edu had slecht geslapen - hij zegt dat zijn hoofd aanvoelde als een wasmachine die stenen centrifugeert - en ik, die erg empathisch ben (als het me uitkomt), besloot rustig te blijven en hem niet te plagen. Nou ja, bijna.

Toch stonden we vroeg op (voor onze hondenplanning). Om half tien namen we al afscheid van de praatjesmaker van gisteren, die ons weer een flinke dosis ochtendgepraat gaf voordat hij afscheid nam. Er werden gegevens uitgewisseld, want hij wil iets naar papa Edu sturen. Ik meng me er niet in. Zolang ik geen teek met een post-it per post krijg, is alles in orde.

We gingen richting het noorden, op weg naar Nederland. Maar we zijn de grens nog niet overgestoken. Onder andere omdat de dag er een was van die meer sleept dan loopt.

We namen de snelweg A1, die snel en direct klinkt, maar verrassing! Er zit een gat in het midden. Zoals je het hoort. Plotseling moet je er af en de secundaire wegen op, met kuilen, stomme bochten en rotondes met meer bloemen dan auto's. Het blijkt dat dat stuk snelweg nooit helemaal is aangelegd, vanwege juridische problemen, milieubescherming en protesten van de buren. Kortom, de natuur won deze strijd ... en de bestuurders verloren 40 minuten.

Papa Edu was erg moe. Je kon het zien aan zijn blik en zijn tempo. Bovendien verveelt hij zich enorm op snelwegen. Hij zegt dat ze zijn als het eten van een toast zonder jam: functioneel, maar zonder vreugde. En natuurlijk, als hij zich verveelt, wordt hij slaperig. Dus we stopten vaak onderweg. Soms alleen om te ademen. Andere keren om even de ogen te sluiten. Ik profiteerde er ook van om in de zon te rekken of om elke hoek van het gras te besnuffelen alsof er aanwijzingen voor een misdrijf waren. Het is een talent dat ik heb.

De reis duurde lang, maar beetje bij beetje naderden we de grens met Nederland. En toen we de tulpen al bijna konden ruiken ... besloten we niet over te steken. Het blijkt dat in Nederland vrij slapen meer verboden is dan het eten van ham op een veganistische bijeenkomst. Dus we bleven in Duitsland, waar er nog steeds parkeerplaatsen in het bos zijn die je omarmen zonder je kenteken of een bewijs van slaap te vragen.

We vonden er een van die. Eenzaam, omringd door bomen, met borden voor wandelroutes en geen ziel te bekennen. Papa Edu zuchtte bij het parkeren. Ik ook, maar de mijne was meer door de opwinding om eindelijk uit de auto te stappen.

Voordat we ons terugtrokken, maakten we een wandeling door het bos en de velden. Het landschap begint al erg op Nederland te lijken: vlak, groen en met meer lucht dan bergen. Maar hier zijn geen fietsers met gekleurde helmen of karavanen van toeristen. Alleen wij, de vogels en een heleboel stilte.

En hier zijn we, geparkeerd aan de rand van het bos, met de maan die tussen erg rechte takken tevoorschijn komt. Vandaag waren er geen kaas, geen vrienden, geen epische avonturen. Maar het was een dag van vooruitgang. En soms is dat ook de moeite waard.

Nu ga ik me oprollen als een donut. Eens kijken of de hoofd van papa Edu morgenochtend helderder is. En zo niet ... kunnen we altijd weer stoppen.