Soms begint een dag rustig… en eindigt-ie halfnaakt achter een camperdeur. Serieus. Er was niemand te zien, geen mens, geen hond, niks. Dus Papi Edu dacht: “mooi moment om m’n baard te knippen en me lekker buiten te douchen.” Helemaal in zijn blootje, want dat kan gewoon als je in het bos bent, toch?

Niet dus.

Precies op dat moment kwamen ze ineens opdagen: wandelaars, hondenuitlaters, sportieve types met stokken. Binnen twee minuten was ons stille plekje veranderd in een soort openluchtpark. Weg wilde douche. Papi sprong half ingezeept naar binnen, net op tijd om geen trauma te veroorzaken bij de lokale bevolking.

Rond tien uur vertrokken we, richting het westen. Ja hoor, Nederland komt eraan! Maar wel via de snelweg, en die zijn hier allesbehalve spannend. Vrachtwagens links, vrachtwagens rechts, en Papi die gaapt alsof hij al een halve dag slaapt. Hij zegt dat snelwegen hem altijd slaperig maken, en vandaag was dat zeker zo. Dus ja, we moesten een paar keer stoppen voor een dutje. Veiligheid voor alles, zegt hij dan.

Bij Tilburg hebben we pauze genomen in een klein bosje. Eten in de camper, daarna even wandelen. Ik heb natuurlijk alle bomen besnuffeld, want dat is nou eenmaal mijn specialiteit. Daarna door naar Barendrecht, onze eindbestemming van de dag. We kwamen rond vijf uur aan, net op tijd voor een heleboel knuffels.

Eerst Britte, m’n kleine mensenvriendin, die altijd zo vrolijk is als ze me ziet. Dan Tante Wilma, en daarna kwamen Lars en Oom Antonio ook nog. Iedereen was blij om elkaar te zien. Ik kreeg aandacht, ik kreeg koekjes, ik kreeg buikmassages. Prima ontvangst.

’s Avonds gingen we wandelen in de buurt van Oom Antonio’s huis. Over een dijk, tussen de weilanden. Mooi hoor, met van die lange vergezichten. Tot we ineens tussen de koeien liepen. En die vonden mij héél interessant. Te interessant. Ze kwamen dichterbij. Dus ik deed wat ik moest doen: ik blafte ze toe. Hard. Stoer. Oké, misschien een beetje hysterisch. Maar hé, het werkte: ze renden weg. Papi was iets minder enthousiast. “Straks komen ze achter ons aan,” mompelde hij. Maar gelukkig gebeurde dat niet.

Toen het donker werd, liepen we terug en parkeerden onze camper voor het huis. Zoals we altijd doen. Geen bergen, geen bossen, geen wilde avonturen — maar wel veilig en vertrouwd. En soms is dat precies wat je nodig hebt.

Nu lig ik languit op m’n kleedje. Moe, tevreden, met het geluid van bekende stemmen om me heen. Morgen weer verder. Maar vannacht? Vannacht slapen we thuis.