Dag 40: Linlithgow - Inverlauren

Afgelopen nacht sliepen we als engeltjes, al waren onze oren een beetje slap door het weinige slaap. Maar het was tenminste wel kwaliteitslaap. Vanmorgen vertrokken we vroeg en gingen we terug naar de Falkirk Wheel, die lijkt ons favoriete Schotse attractiepark te worden. Deze keer geen wonderen met de slagboom: parkeren kostte 4 pond en er moest betaald worden. Het grappige is dat de betaalautomaat blijkbaar ontworpen was voor hobbits of teckels. Papi Edu moest letterlijk op zijn knieën om het scherm te kunnen zien. Achter hem vormde zich een rij mensen die discreet lachten terwijl hij met de machine aan het vechten was. Ik onderzocht ondertussen of iemand koekjes in de zakken had laten zitten.

Met Tito Joan terug in het team zagen we het reuzenrad weer in al zijn glorie, deze keer in werking. Er daalde een boot af van het kanaal erboven naar de vijver, waarbij de structuur draaide als een hamsterwiel voor boten. Er waren vandaag veel meer mensen, en hoewel ik geen fan ben van drukte, geef ik toe dat de scène best gaaf was.

Daarna gingen we onze oude vrienden, de Kelpies, bezoeken. Vandaag parkeerden we gratis op slechts 5 minuutjes lopen meer dan de betaalde parkeerplaats van de andere dag. Niet slecht voor wat extra beweging. De Kelpies, met de zon er vol op, leken wel galactische paarden. Ik vertelde het al een paar dagen geleden, maar ik herinner je eraan dat het 30 meter hoge beelden zijn van roestvrij staal, die de watergeesten in de vorm van paarden uit de Schotse legendes voorstellen. Ze staan ​​naast het kanaal en glanzen alsof ze hun eigen licht hebben. Deze keer, met Tito Joan als officieel fotograaf en veel meer mensen die rondliepen, maakten we alle mogelijke honden selfies.

Toen gingen we terug naar de auto en reden we naar Stirling. We parkeerden gratis (top!) op ongeveer twintig minuten lopen van het kasteel. Voordat we naar boven gingen, maakten we een technische stop bij de camper om te eten. Met volle buikjes en vernieuwde energie gingen we het kasteel op via een paadje tussen mooie huizen en wijze bomen. Het kasteel, imposant bovenaan de heuvel, leek een mix van een middeleeuws fort en een filmdecor. Maar we gingen niet naar binnen. Waarom? Ten eerste, omdat ze geen honden toelaten. Ten tweede, omdat het meer dan 20 pond per persoon kostte, wat Papi Edu "de overval van de eeuw" noemde. Dus keken we ernaar van buitenaf, wat ook niet slecht is, en we gingen de begraafplaats verkennen die ernaast ligt.

En wat een begraafplaats. Er zijn heel oude graven, scheve grafstenen met mos, stenen engelen die naar de hemel kijken en een uitkijkpunt met uitzicht op de vallei en de bergen die adembenemend zijn. Ik weet niet of de geesten daar rusten, maar als ze dat doen, hebben ze een goede plek om het te doen.

Na de begrafeniswandeling (maar mooi), zochten we een café om een kopje koffie te drinken. We gingen een bistro binnen waar, zodra we de deur door waren, de ober zich naar mij omdraaide - ja, naar mij, niet naar Tito of Edu - en vroeg of ik water of snoep wilde. Het snoep negeerde ik zoals altijd (wat denken ze, dat ik dat ga eten zonder de ingrediënten te controleren?). Maar de waterschaal accepteerde ik met waardigheid. Papi en Tito dronken koffie met scones, jam en slagroom waar ze bijna een kraan voor nodig hadden om ze naar beneden te krijgen. Ik observeerde gewoon terwijl ze hun snorharen aflikten.

We maakten nog een wandeling door Stirling, een charmante stad met oude huizen, geplaveide straten en een ontspannen sfeer. Het ziet eruit als een plek waar je een paar dagen kunt verdwalen en altijd iets nieuws kunt vinden: een uitkijkpunt, een verborgen kerk, een pub met live muziek of een park met hyperactieve eekhoorns.

We gingen via een andere route terug naar de auto en moesten beslissen: waar gaan we nu naartoe? Na een mini-vergadering besloten we West-Schotland te verkennen. We reden naar de omgeving van Loch Lomond, maar in plaats van te stoppen bij het meer, gingen we naar het platteland, naar een wildere plek. Pure natuur. En geen miches.

Omdat het 's middags mooi weer was (wonder!), profiteerden we van de gelegenheid om een lange wandeling te maken over de landweg die daar langs liep. Vier kilometer tussen velden, bomen, langzame wolken en mysterieuze geuren. Ik liep voorop, zoals altijd, de weg besnuffelend met mijn neus-GPS.

Nu zitten we al in de camper. We aten, rustten uit en als er niets raars gebeurt, slapen we vanavond als ratten in groene Schotland. En als je gesnurk hoort, ben ik het niet. Het is Tito Joan.