Dag 61: Pitlochry - Culloden Moor

Dit van Papi Edu's verkoudheid lijkt op die vervelende gast die langer blijft dan zou moeten. Dus 's ochtends, zoals we de laatste tijd doen, doen we het rustig aan. Ik, het bed en de luiheid vormen een soort driehoeksverhouding. Maar rond de middag, aangezien we ook geen diepe wortels hebben, gingen we op pad. Nou ja, eerst een koffie voor Edu, een rondje door de camper voor mij en toen pas: de auto in.

De route begon met van die weggetjes die meer bochten hebben dan een hond voordat hij gaat liggen. We gingen richting het westen, door mooie landschappen, Schotse bossen en velden die uit een vochtig sprookje leken te komen. Na een half uurtje zo, kwamen we aan in Tummel Bridge, een piepklein dorpje met een naam die, verrassing, eer doet aan zijn brug. De stenen brug kruist de rivier Tummel met alle waardigheid van de 18e eeuw. Ja, want hij is uit die tijd en maakte deel uit van het netwerk van militaire wegen dat de Engelsen aanlegden om de Hooglanden te controleren na de jakobitische opstanden. Kortom, er zit geschiedenis onder elke steen. Maar wij staken hem alleen over in de modus "foto en door".

We keerden terug naar de bochten, die ons bijna bij naam begroetten, en eindelijk sloten we aan op de A9, de snelweg die omhoog gaat naar Inverness. Ah, wat een opluchting om meer dan 50 meter rechtdoor te kunnen rijden! Maar ja, we moesten nadenken over wat belangrijk is: waar te slapen. En dat is in deze omgeving geen gemakkelijke taak. Er zijn weinig rustige plekken op Park4Night, en veel hebben een overnachtingsverbod. Eentje die perfect leek, midden in het bos, bleek betaald te zijn: tien pond om de nacht door te brengen op een eenvoudige bosparking. En waarom die wel en die ernaast niet? Schotse mysteries...

Na wat rondjes te hebben gereden en bijna in slaap te zijn gevallen met de motor aan, vonden we een fatsoenlijkere plek: een minuscuul landelijke parkeerplaats, grenzend aan een nationale fietsroute. Er is plek voor drie of vier auto's en wij waren de eersten die aankwamen. Daarna verscheen er een camper die op een transatlantisch schip met wielen lijkt, maar toch is de plek rustig. Aan de ene kant hebben we bos, aan de andere kant een weg waar een auto voorbijkomt wanneer een eenhoorn niest.

Voordat we in bed doken (wat de laatste tijd de sterbestemming van de dag is), maakten we een kleine wandeling door het bos. Niets episch, gewoon even de benen strekken en drie- of vierhonderd struiken ruiken. Daarna terug naar de camper, een lichte maaltijd en slapen, want morgen zullen er zeker meer bochten, meer verrassingen en, hopelijk, minder snot zijn.