Dag 63: Munlochy - Balleigh

Vandaag leek Papi Edu eindelijk wat minder uit elkaar te vallen. Hij is nog niet in staat om de Ben Nevis op één been te beklimmen, maar hij lijkt tenminste niet meer op een grieperig spook. De dag begon goed: mooi weer, mooie uitzichten, een tijdje in de zon bij de camper. Ik ging liggen als een elegante hagedis en Edu maakte dat rare gebaar van zijn ogen dichtknijpen en zeggen: "Wat is het hier fijn."

Rond twaalf uur vertrokken we en reden we naar Chanonry Point, een plek die bekend staat om het spotten van dolfijnen. Daar is een witte, zeer fotogenieke vuurtoren, een golfbaan en een parkeerplaats waar je drie pond per twee uur moet betalen. In theorie is het niet toegestaan om campers of voertuigen te parkeren waar je kunt overnachten... maar onze bescheiden Transformer-camperbus telt niet mee, toch? We parkeerden zonder problemen.

Nu de dolfijnen... euh. Blijkbaar is de beste tijd om ze te zien net als het tij opkomt, omdat de vissen de riviermonding ingaan en de dolfijnen erachteraan. Wij kwamen toen het tij al aan het zakken was, dus... geen vin, geen spetters, geen Flipper-glimlach. Niets. Alleen een paar gefrustreerde mensen die naar het water staarden alsof ze met hun gedachten walvissen konden oproepen. Maar de wandeling over het strand langs de golfbaan was wel leuk.

We volgden de route naar het noorden en stopten in een dorp dat wel leuk is: Rosemarkie. Daar lieten we de auto achter op de parkeerplaats van de Fairy Glen Trail, een gemakkelijke en goed gemarkeerde wandeling die een betoverde beek volgt (nou ja, betoverd als je in feeën gelooft). Het heeft niets met de vaatwasser te maken, dat beloof ik. Het pad gaat omhoog tussen met mos begroeide bomen, met kleine houten bruggen en veel mensen - maar niet zoveel dat er verkeerslichten of helmen nodig zijn. Aan het einde van het pad zijn er twee watervallen, en omdat het warm was, waren er mensen aan het zwemmen, zelfs honden. Ik niet, want ik ben selectief met mijn baden. Ze kunnen me niet voor de gek houden met die sprookjesachtige poelen.

We gingen terug naar de parkeerplaats, aten in de camper en na een wandeling door het dorp reden we verder naar Cromarty, een ander dorp dat bekend staat als pittoresk. We zagen het vanuit de auto en... nou ja, het leek mij dat er meer olieplatforms zijn dan charmante huisjes. De Cromarty Firth is een zeer brede fjord, en daar drijven verschillende gigantische metalen constructies, alsof het gestrande nautische wolkenkrabbers zijn. Een beetje lelijk, om eerlijk te zijn.

We hadden twee opties: de veerboot Cromarty–Nigg nemen (15 pond) of rond de fjord rijden. Ik, die een open-zee-hond ben, stemde voor de veerboot. Maar Papi Edu, die van het vaste land is en een voorzichtige portemonnee heeft, besloot om de Cromarty Firth te omzeilen en over de brug te rijden. Het is een belangrijke fjord in Schotland, diep en strategisch, maar niet erg vriendelijk voor honden die een duik willen nemen.

We tankten een beetje diesel (maar een slokje, want het was erg duur) en reden verder naar Meikle Ferry North & Slipway, een plek aan het water met prachtige uitzichten op de Dornoch Firth. Maar... het was direct voor een huis. Op minder dan 50 meter afstand. Omdat het huis bewoond leek en wij van nature discreet zijn (nou ja, Edu wel; ik blaf als er een mier voorbij komt), leek het ons dat kamperen daar hetzelfde was als je tent opzetten in iemands tuin. Dus... omgekeerd.

We gingen terug over de Dornoch Firth Bridge en vonden een andere plek, vlakbij Balleigh, op een kleine landelijke parkeerplaats. Omringd door grasvelden, met slechts een andere Duitse camper op de achtergrond. Een rustige, discrete plek, zonder rare borden of nieuwsgierige buren.

Hier blijven we. Om te slapen, uit te rusten en om te zien of morgen eindelijk het virus het lichaam van Edu verlaat. Want het is wel genoeg geweest om maar half toerist te zijn.