Dag 65: Littleferry - Berriedale

Vanmorgen deden we het rustiger aan dan een slak met een kater. Tussen het ontbijt, stretchen, naar de wolken kijken (ik) en zuchten (Papi Edu), vloog de ochtend voorbij zonder dat we het merkten. De andere campers waren al allemaal weg, alsof ze een dringende vergadering hadden op de top van Ben Nevis. Wij daarentegen vertrokken na één uur, zo rustig, zonder haast.

Onze eerste bestemming was het beroemde Dunrobin Castle, dat tussen Golspie en de sprookjeswolken ligt. We parkeerden als kampioenen op de parkeerplaats, kwamen dichterbij... en boem: vijftien en een halve pond per persoon om binnen te komen! En bovendien laten ze geen honden toe. Excuse me! Een kasteel dat Dunrobin heet en geen reizende Andalusische hond toelaat, dat is als een empanada zonder vulling. Dus draaiden we ons elegant om en veranderden we van plan.

We parkeerden een stukje verderop, tussen Golspie en het kasteel, waar het Big Burn Walk pad begint. Maar voordat we ons aan dat avontuur waagden, besloten we een andere hondvriendelijke route te nemen: de kustwandeling die naar het kasteel leidt. Wat een genot! Een mijl langs de zee, met uitzicht op het kasteel van buitenaf, gratis en zonder hondenbeperkingen. Vanaf de kust zijn de puntige torens, de tuinen en zelfs een verdwaalde toerist goed te zien. De zon scheen, de zee zuchtte en Chuly draafde.

We keerden via een ander pad terug naar de auto en nu: Big Burn Walk! Dat is geen gigantische verbranding van hamburgers of een fitness-app, maar een charmant pad tussen bos, mos, bruggetjes en een heel vriendelijke beek. We deden er ongeveer een uurtje over, heen en terug, in een lekker tempo. Het is geen filmlandschap, maar het heeft zijn charme en het is fris. Oftewel, goedgekeurd met applaus.

Daarna gingen we een mysterieus punt op de kaart bekijken. Papi herinnerde zich niet precies wat het was, maar bij aankomst... verrassing! Een wild strand, zonder boulevard of strandtent, maar met fijn zand, zachte golven en een glorieus bord dat in het Engels waarschuwde:

"Als je je stoort aan naaktheid, kun je hier beter niet verdergaan."

Euh! Geen paniek! We bleven een tijdje, in de zon, in de natuur. Zonder verdere details, want het belangrijkste hier is dat ik in het zand speelde alsof er geen morgen was. Soms was ik zo enthousiast dat ik per ongeluk zand naar Papi Edu gooide, maar hij deed alsof met halfgesloten glimlachen en veel "genoeg, Chuly!". Het typische. We waren er ongeveer een uurtje, totdat een dikke wolk jaloers werd op de zon en alles bedekte, dus besloten we het kamp op te breken.

Koers: Helmsdale, waar we een logistieke stop van hoog niveau maakten. In de haven was een kraan met drinkwater zonder slot of betaling, wat in Schotland bijna zeldzamer is dan een eenhoorn. We vulden de tanks, en ik dronk direct, als een goede professionele proever.

Van daaruit was het tijd om een slaapplek te zoeken. De A9 staat niet vol met leuke plekken, maar we vonden er een die we leuk vonden: de parkeerplaats van Ousdale Broch, een plek met een trieste geschiedenis.

Want ja, ik vertel het je: Ousdale is een van de "clearance sites", plaatsen waar eeuwen geleden hele gezinnen uit hun huizen werden verdreven, hun huizen werden platgebrand en ze gedwongen werden te vertrekken zodat de landeigenaren meer schapen konden hebben. Zo mooi was het onderwerp. De “Highland Clearances” waren zeer moeilijke momenten in de Schotse geschiedenis. Vandaag de dag blijven er alleen ruïnes over en een stilte die weegt.

Op de parkeerplaats is er niemand anders, alleen een graafmachine die geparkeerd staat alsof hij ook wilde vertrekken en dat niet mocht. Het is rustig, met een goed uitzicht en een gevoel van respect.

We gaan hier slapen. Zonder kastelen, maar met geschiedenis. Zonder toeristen, maar met ziel. En met een Papi Edu die steeds minder griep heeft. Laten we hopen dat hij morgen klaar is voor meer avonturen!