Dag 67: Wick

's Ochtends werd papa Edu een geïmproviseerde elektricien. De autolichten bleven rare dingen doen, dus hij bracht uren door met zijn hoofd onder de motorkap, kabels bewegen, zekeringen controleren en technische woordjes als "aarde", "relais" en andere dingen die ik beter niet herhaal, uitkramen. Hij probeerde alles wat hij kon, koppelde hier los, stelde daar af, en uiteindelijk deed hij wat je doet met elk opstandig apparaat: een willekeurig onderdeel verwijderen.

In dit geval verwijderde hij de rechter achterlamp... en voilà!, alles werkte weer als vanouds. Toen deed hij dezelfde lamp er weer in en... hij bleef werken. We weten dus niet wat er gebeurd is, maar we beschouwden het als opgelost. Schotse elektrische mysteries.

Na de geïmproviseerde werkplaats verdienden we een wandeling, dus gingen we via de kliffen naar Wick Castle, of wat er nog van over is. Want kasteel, kasteel... dat is het niet meer. Wat er over is, is een half afgebroken toren op een dramatische rots, met de zee die eronder tegenaan slaat en een wind die zelfs je ideeën door elkaar haalt. Maar, hé, het heeft zijn charme. En de uitzichten zijn zo hallucinerend dat je vergeet dat het pad op een meter van de afgrond loopt. Ik ging met mijn riem om, voor het geval ik een sprong van emotie zou maken en de meeuwen van beneden zou begroeten.

Terug op de parkeerplaats stond er een auto naast met twee oudere heren die naar onze camper keken alsof het een ruimteschip was. Ze keken natuurlijk ook naar mij, want je kunt niet concurreren met mijn charisma. Het bleek dat ze uit Israël kwamen, erg aardig, allebei rond de 70, de een boven, de ander beneden. Ze kletsten een tijdje met papa Edu en voordat ze weggingen, nodigden ze hem uit om met hen te dineren. Ik dacht eerlijk gezegd dat dat niet meer gebeurde... maar wel!

Ze spraken af om ons 's avonds in een nabijgelegen dorp te ontmoeten, op ongeveer 15 minuten rijden. Om zeven uur gingen we daarheen, en hoewel ik in de camper bleef (want de restaurants zijn natuurlijk nog niet voorbereid op mijn niveau van elegantie), lieten ze mijn bal en een paar snoepjes achter, dus prima. Ondertussen dineerde papa Edu met de heren en had het fantastisch. Hij at iets typisch Schots dat "mince and tatties" heet, wat niets anders is dan gehakt met bruine saus en een flinke klodder aardappelpuree. Erg lekker, ja, maar een beetje zwaar als je daarna tussen de schapen in de schemering moet rijden.

Rond tien uur keerden we terug naar de klif, maar deze keer was onze premiumplek al bezet. Geeft niet, we vonden een andere plek met uitzicht en zonder al te veel buren in de buurt. En voordat we naar bed gingen, gingen we zoals elke avond een korte wandeling door het veld maken. Ik deed pipi en poep met volle maan en zoute bries. Wat wil je nog meer?

We sliepen hier weer, met achtergrondzee, verre vuurtoren en een auto die niet langer zonder reden knippert.