We vertrokken rond half elf van de parkeerplaats in Lochinver, na een charmeloze maar rustige nacht. Papi Edu zette koers naar het zuiden over wegen die leken te zijn aangelegd door een dronken slang: een enkele rijstrook, passing places om de paar meter, onmogelijke bochten en schapen met suïcidale neigingen. Vijfentwintig kilometer die ons drie kwartier duurden.

De bestemming: de parkeerplaats van Stac Pollaidh. Of zoals ik het noem, de officiële voetveeg van de dag. We betaalden zes pond per auto. Als we met een huis op de rug waren gekomen, oftewel in een camper, hadden we er acht gekregen. Gelukkig is de eetgelegenheid op wielen compact.

Het pad is rond, met slechts een stukje dat zich herhaalt. We stijgen van ongeveer zeventig meter tot meer dan vijfhonderd. Een uurtje en wat, meer door de foto's en het gesnuffel dan door het terrein zelf. Want, zeg nou zelf, de weg is geen marteling: goed gemarkeerd, stevig, zelfs met stenen trappen. Oké, er is wel een helling waardoor je je levensbeslissingen in twijfel trekt, maar niets dramatisch. We kwamen mensen tegen, maar voor de hoeveelheid auto's op de parkeerplaats was het ook geen bedevaart. Er waren zelfs kleine kinderen die de route liepen. Heel dapper. Of onwetend. Of afgeperst met ijs, wie weet.

De top... pfff. Wat een uitzicht. Panoramische beelden waardoor je lange tijd met een postergezicht blijft staan, rondkijkend, ook al weet je niet precies waar je naar kijkt. Meren, bergen, wolken die toneel spelen... een spektakel. Ik besnuffelde elke steen alsof iemand daar boven een geheim had verstopt.

De afdaling ging sneller. En midden in de afdaling, pats: vier herten met hoorns als parabolische antennes die overstaken. We stopten abrupt. Ik bleef ze bekijken, zij mij, maar er was geen confrontatie. Ik neem aan dat ze wisten dat het vandaag geen dag was voor gevechten. We aten in de camper en namen een lekker dutje. Daarna zei Papi Edu dat we iets zouden gaan bekijken dat Knockan Crag heette. Wat is het? Nou, een zeer belangrijke geologische plek. Het schijnt dat hier de oude rotsen bovenop de jonge rotsen liggen, en de mensen werden daar erg nerveus van en veranderden het in een attractie. Er zijn uitlegborden, stenen sculpturen en zelfs een korte route met adembenemende uitzichten. Maar we hadden geen tijd om te verkennen.

Want net toen we parkeerden, kwam er een man naar ons toe die zei dat hij ons had zien aankomen. Het was Len, uit Málaga, met zijn vrouw May. Ze hadden ons herkend aan onze auto. Het is niet zo dat we als clown verkleed gaan, maar de camper trekt de aandacht. Zij stonden geparkeerd met hun camper ter grootte van een oceaanstomer. En bij hen nog een stel: Douglas en Janice, uit Gibraltar. Het blijkt dat ze ons gisteravond ook zagen, toen we een plek zochten om te slapen. De enige vlakke plek was al bezet door hun moederschip.

We haalden de stoelen tevoorschijn, zij haalden de whisky tevoorschijn, Papi Edu een Coca-Cola, en we zetten een internationale terracita op die erg leuk was. Gelach, anekdotes en gesprekken die beginnen met het weer en eindigen met het oplossen van de wereld. Maar ja, het was bijna half zeven en de midges besloten dat het hun beurt was. In een kwestie van minuten werden we omringd door een wolk zo dicht dat ik dacht dat hij zou opstijgen. Noch de "Skin so Soft" noch de "Smidge", de anti-muggenspray die ze hier gebruiken, kon de aanval stoppen.

Iedereen trok zich terug in zijn caravans. Wij, die geen tien pond wilden betalen om op die parkeerplaats te slapen, deden wat we het beste kunnen: vluchten. We reden minder dan een mijl om een half verlaten grindweg te vinden, en daar, bij een paar struiken en met een vrij uitzicht, parkeerden we. Prachtige plek. Rustig, mooi en, door een of ander wonder, zonder midges. Papi Edu douchte in de open lucht als een kampioen, zonder toeschouwers. Of dat dacht hij. Want direct daarna kwamen er nog twee campers en installeerden zich op honderd meter afstand. Gelukkig had Edu de handdoek al opgeborgen.

Nu zijn we hier, zuivere lucht inademend, zonder muggen en met het gevoel een perfecte dag te hebben gehad: bergen, uitzicht, nieuwe vrienden en een douche zonder haast. Als ik nog steeds niet zou begrijpen wat er precies te zien is in Knockan Crag... zou het perfect zijn.