Dag 99: Ballintoy - Castlerock

De plek waar we geslapen hadden was een verborgen paradijs: veld, bos, absolute stilte en geen ziel in de buurt... behalve ik, natuurlijk, want ik ben de officiële bewaker van elk territorium waar ze me mijn poot laten neerzetten. 's Ochtends stralende zon, ontbijt zonder haast en dat gevoel dat het hier beter leven is dan in de bedbank (en dat wil wat zeggen). Zulke plekken zouden vaker in deze landen moeten bestaan... en ze zouden allemaal moeten komen met een bakje snoepjes voor de hond van het huis, vind ik. Om een uur of elf vertrokken we richting de Carrick-a-Rede Rope Bridge, twintig minuten verderop. We parkeerden gratis (wat voor mensen reden tot feest is, bijna zoals wanneer ik ham krijg) en begonnen aan het pad naar de beroemde hangbrug. Het pad... een genot: blauwe zee, kliffen waarvan je geen blaf meer overhoudt, en een parade van toeristen met rugzakken, kleurrijke mutsen en camera's die groter zijn dan mijn hoofd. De brug... nou ja, het is niet meer dan wat planken met touwen, heel kort, en om over te steken betaal je 18 pond. Mijn mensen zeiden van niet, dat ze niet betaalden. Ik ook niet, want ik mag niet oversteken, zelfs niet als ik wil. Voordat we teruggingen naar de auto, daalden we af naar Larrybane Quarry, een oude steengroeve aan de klif, met zijn mysterieuze grot. Hier was bijna niemand, dus ik kon rustig verkennen, snuffelend aan elke steen als een goede speurhond. Het volgende plan was om te eten in Ballintoy Harbour, maar daar was het drukker dan mijn drinkbak na een storm. Dus keerden we om en belandden we in Dunseverick, waar we in de camper aten (ik kreeg ook mijn deel, dat moet gezegd worden) voordat we naar de waterval gingen kijken die in de zee uitmondt. Zoet en zout water dat zich mengt... ik wist niet of het was om te drinken of om in te zwemmen, dus ik deed geen van beide. Daarna zagen we het kasteel, dat eigenlijk vier slecht getelde muren waren. Wat ik wel leuk vond, waren de schapen die poseerden voor de foto's alsof ze wollige influencers waren. Daarna kwam de Giant's Causeway. We parkeerden (na betaling van 12 pond via internet, want hier betaal je zelfs om naar de hemel te kijken) en gingen over de gemakkelijke weg. In 25 minuten waren we er, tussen die zeshoekige stenen die eruitzien alsof ze in perfecte hapjes zijn gemaakt. Volgens de legende bouwde een Ierse reus het om te gaan vechten met een Schotse reus. Ik zeg dat het een reuzenhond was die op zoek was naar een bot, maar niemand luistert naar me. Het grappige was een groep Chinese vrouwen die foto's met ons wilden en iets herhaalden als "I-AR-SAT". Papi Edu, natuurlijk, herhaalde het, en ze lagen in een deuk. Ik poseerde natuurlijk met mijn beste glimlach van een harige influencer. Daarna deden we het lange pad, langs de Giant's Organ Pipes - stenen kolommen die op orgelpijpen lijken, hoewel ik zou zeggen dat het de grootste krabpaal ter wereld is - en het Giant's Amphitheater, een natuurlijk amfitheater waar je een concert van geblaf zou kunnen organiseren. Midden in de foto's gaf Papi Edu aan Tito Joan wat ondelicate instructies, en toen hij een vrouw in de buurt zag, vroeg hij haar of ze Spaans sprak. "Ja, maar maak je geen zorgen", zei ze. Ik denk dat ze zich wel zorgen moest maken. Vandaar, een snelle stop voor foto's in Dunluce Castle, een kasteel in ruïnes aan de rand van de klif, perfect om botten te verstoppen zodat niemand ze vindt. En eindelijk kwamen we aan in Castlerock, waar een enorm Holiday Park is vol statische stacaravans (of caravans die besloten hebben met pensioen te gaan). Vlak ernaast, een kleine parkeerplaats waar we bleven. Het is niet de mooiste plek ter wereld, maar het is rustig... en na zo'n complete dag wilde ik alleen maar gaan liggen, mijn ogen sluiten en dromen van reuzen die me worsten gooien in plaats van stenen.