Dag 112: Ballykelly - Lough Akkibon

We begonnen net voor de middag met bestemming Derry. Na een half uur rijden kwamen we aan en parkeerden we op dezelfde plek als een paar weken geleden, naast de Peace Bridge, die moderne, S-vormige brug die de twee oevers van de rivier Foyle verbindt, als symbool van vrede tussen gemeenschappen. Mooi, nietwaar? Nou, vandaag was hij gesloten vanwege werkzaamheden... wat een teleurstelling.

We moesten uitwijken naar de Craigavon Bridge, en dat is niet zomaar een brug. Hij heeft twee verdiepingen: boven voor de auto's die naar de horizon willen kijken en beneden voor degenen die alleen maar snel willen aankomen. Wij staken hem te voet over, ongeacht de verdiepingen of rijbanen, en zo begon de verkenning.

We begonnen met het onderzoeken van een rare bakstenen muurschildering, de Fountain Street Coded Message. Een stukje versleutelde boodschap dat zoiets zei als "tgtew-dneite-onann-shrett-eedyl-erheo-tgtew-paebna-hhace-daitu-fhndca-erheo". Het leek wel alsof een kat het had geschreven terwijl hij over het toetsenbord liep. Zowel papa Edu als oom Javi slaagden er niet in het te ontcijferen, zelfs niet met behulp van internet. Ik ook niet, hoewel ik toe moet geven dat ik werd afgeleid door het besnuffelen van een verloren hamburger op de stoep.

Daarna gingen we de muur van Derry op. De stad is beroemd om deze zeventiende-eeuwse muren die bijna intact zijn gebleven, als een stenen ketting rond het historische centrum. Van bovenaf zag ik alles: straten, mensen en zelfs een man die een ijsje at dat ik goed had kunnen gebruiken.

We bezochten de muurschildering van The Derry Girls. Even later legde een aardige man uit dat het een televisieserie is over een groep tieners die in Derry opgroeien in de jaren negentig. Zelfs de muurschilderingen kijken hier meer tv dan ik.

We gingen verder naar het Guildhall, dat neogotische gebouw met enorme glas-in-loodramen en een kasteelachtige uitstraling. Oom Javi ging even rondkijken, maar ik mocht niet naar binnen (weer een honden-discriminatie op de lijst). Papa Edu ging ook niet naar binnen, hij had het al eerder gezien.

Tijd om te eten: gelukkig vonden we een snackbar waar we allemaal naar binnen konden, ik ook. Zij aten mini-pizza's met friet en ik kreeg mijn portie niks, wat ik een belediging vind gezien mijn uitstekende gedrag op de muur.

Daarna gingen we naar beneden naar Bogside, de wijk die het meest bekend is om zijn politieke muurschilderingen. Daar staan het Bloody Sunday Monument, dat herinnert aan de veertien burgers die in 1972 werden vermoord, en het Hunger Strike Monument, gewijd aan de gevangenen die in de jaren tachtig stierven tijdens een hongerstaking. Serieuze en trieste herinneringen die zelfs mij geen zin gaven om te blaffen.

Opeens begon het te regenen. We renden onder de luifel van een bar in Waterloo Street, het O'Loughlin's Irish House. De mensen bestelden drinken en ik profiteerde ervan om de waterdruppels af te schudden... op papa Edu. Toevalligheden van het leven.

We sloten de rondleiding langs de muur af, passeerden de kathedraal (zonder naar binnen te gaan, uiteraard) en bij terugkomst was de Peace Bridge al open. We staken hem triomfantelijk over alsof we de stad hadden veroverd.

Terug bij de auto maakten we een technische stop bij een benzinestation: diesel voor de camper, schoon water en afscheid van het grijze water. Alles in orde. Daarna reden we door naar een spectaculair plekje bij Lough Akkibon. Natuur, stilte, ansichtkaartlandschap. Hier slaap je als een koning... of als een blije hond.