Dag 114: Towney - Lough Key

Vandaag vertel ik jullie dat onze grote excursie naar de kliffen van Slieve League in het water viel voordat we überhaupt op pad konden gaan. Het regende pijpenstelen sinds de ochtend en er was geen sprake van dat het zou stoppen. Dus het plan om over de kliffen te wandelen, werd begraven onder een eindeloze stortbui. Papi Edu nam afscheid van onze buren van de haven en we vertrokken om half één.

Bijna honderd kilometer met de auto. Bijna twee uur lang bochten, plassen en ruitenwissers die non-stop dansten. Om het af te maken, kwamen we aan op een parkeerplaats zonder enige charme. Nul. Niet eens een fatsoenlijk boompje om je territorium te markeren. Hier aten en rustten we terwijl de regen de plaat van de camper bleef geselen. Ik stemde ervoor om het tot de publieke vijand nummer één van de reis te verklaren.

Toen we eindelijk weer vertrokken, was er een strategische stop: Lidl. Jullie weten wel, de voorraadkast en de koelkast schreeuwden van de honger. Ik ook, maar van mij viel er niets af, zoals altijd. Tassen vol, missie geslaagd.

Veertig minuten later kwamen we aan bij Lough Key. Oh, dit was alweer iets anders! Het meer leek wel uit een sprookje te komen: groot, met eilandjes verspreid alsof iemand een handvol stenen in het water had gegooid en ze bleven drijven. Sommige dappere mensen zwommen alsof er niets aan de hand was. En natuurlijk kon Papi Edu niet achterblijven. Hij sprong in het water. Ik keek vanaf de oever en dacht: "Hij is gek, hij komt vast terug als een ijsblokje". Maar nee, hij zwom vijftien minuten als een gepensioneerde dolfijn.

Daarna nam hij een koude douche in de douche van de parkeerplaats. Ja, van die douches waar zelfs pinguïns van de kou gaan huilen. En opgelet, nieuws van de voorpagina: Tito Javi heeft ook koud gedoucht! Ik geloofde het niet eens. Dat was pas een wonder dat het waard was om in steen te worden gebeiteld.

Langzaam aan vertrekken de andere auto's en mensen. Het meer wordt rustig, alleen voor ons. En hier zijn we nu, alleen, luisterend naar het water dat zachtjes tegen de oever beweegt en de wind tussen de bomen. Een goede afsluiting van de dag, na zoveel regen en zoveel kilometers. Hier blijven we slapen, in totale vrede.