Dag 115: Lough Key - Clonmacnoise - Malahide

De dag begon met regen, wat vrij normaal is in Ierland. Ik doe niet eens meer de moeite om naar de lucht te kijken: het regent, of het staat op het punt te gaan regenen, of het lijkt erop dat het gaat regenen. Enfin, om half twaalf vertrokken we richting het zuiden. Ruim honderd kilometer en bijna twee uur later kwamen we aan in Clonmacnoise, wat klinkt als een achternaam van een voetballer, maar in werkelijkheid een middeleeuws klooster is.

Gesticht in de zesde eeuw, was deze plek eeuwenlang het Harvard van de monniken: hier studeerden, baden en sneden ze kruisen uit die nu nog steeds als stenen reuzen staan. We gingen eerst naar het museum, met vitrines vol relikwieën en kruisen die met oneindig geduld waren uitgesneden. Ik beken dat ik in slaap viel tijdens de audiovisuele presentatie, want de vloerbedekking was zacht en de stem van de verteller was beter dan een wiegeliedje. Maar toen kwam het interessante gedeelte: de ruïnes in de open lucht. Kerken zonder dak, een begraafplaats met scheve grafstenen en die hoge kruisen die lijken op antennes die wachten op een signaal uit de hemel. We wandelden anderhalf uur tussen oude stenen en plechtige stilte, hoewel ik voor de zekerheid mijn territorium afbakende in een hoek.

Tien minuten met de auto later stopten we bij een veld waar mensen turf uitgroeven. Hier bleef ik gebiologeerd kijken hoe ze bruine blokken ophoopten alsof het bakstenen waren. Ze legden me uit dat de "bogs" moerassen zijn die zich in duizenden jaren hebben gevormd, en dat ze daar turf uithalen, die vroeger werd gebruikt om huizen te verwarmen en nu bijna alleen nog maar wordt bewaard uit traditie. Het leek mij luxe grond om botten te begraven, maar het blijkt dat het niet voor honden is, maar voor open haarden.

Na het eten en een dutje in de camper, gingen we weer de weg op. Een uur lang bochtige wegen die leken te zijn gemaakt door een labyrintontwerper, en toen eindelijk de snelweg. We stopten bij een benzinestation genaamd Applegreen. Voor mij was er geen appels of groen, maar de mensen maakten gebruik van de gratis douche. Toen ze terugkwamen roken ze naar zeep en leken ze klaar voor een shampoo-reclame... als ze niet allebei kaal waren. Ze zouden wel de handdoek kunnen aanprijzen, dat wel.

De laatste etappe bracht ons rechtstreeks naar Malahide, aan de rand van Dublin, waar we parkeerden bij het estuarium. Hier hebben we al vaker geslapen, dus het is alsof we in ons tweede huis aankomen. Acht campers staan in de rij, allemaal naar de zee te kijken alsof ze wachten op een piratenschip.

De avond eindigde met een klassieker: een sessie van Derry Girls op het grote scherm van de camper. Mijn mensen plaatsen een scherm dat de muur in een thuisbioscoop verandert, en daar brengen ze hele afleveringen door met het lachen om de capriolen van die tieners uit Derry die overleven tussen examens, hormonen en de achtergrond van een historisch conflict. Ik nestel me in mijn hoekje, luister naar het gelach en denk dat we Ierland erg leuk vinden... hoewel het morgen vast weer gaat regenen.