Dag 116: Malahide - DUB🛫 - Ballyknockan

We werden wakker op onze favoriete plek in de buurt van Dublin, in Malahide, aan de rand van de Broadmeadow-estuarium. Daar gaat het leven langzaam, alsof de meeuwen de klok bepalen en de zee de agenda dicteert. Papi en oom Javi waren zo ontspannen dat het leek alsof we nooit zouden vertrekken.

Het eerste idee van de dag was om de Guinness-brouwerij te bezoeken. Oom Javi keek online naar kaartjes, maar er waren geen meer. Dus we hebben niet eens de moeite genomen om erheen te gaan. Plan geschrapt, en op zoek naar iets anders.

We doken de Dublinse verkeerschaos in, die is als een videogame met gekke auto's, tot we parkeerden op dezelfde plek als tien dagen geleden. Plan B was de "House of Illusion". Het klonk als magie, maar de recensies waren meer eng dan illusie. Dus ook geschrapt. En toen kwam het beste van de dag: de lunchtijd. We staken Saint Stephen's Green over en belandden in restaurant "Boeuf & Coq", waar we al 2 keer eerder waren geweest. Ik kreeg niets te eten, dat moge duidelijk zijn, maar genoot als nooit tevoren van de geuren. Bovendien behandelden de obers, die veel Spaans spreken, me als een ster. Ik voelde me al de officiële mascotte van het restaurant.

Daarna kwam het trieste deel: we brachten oom Javi naar de luchthaven. Ik merkte dat papi melancholisch werd, want het is één ding om samen te reizen en iets anders om weer met z'n tweeën over te blijven. Ik zette een gezicht op van "maak je geen zorgen, papi, ik ben niet van plan om naar Valencia te gaan".

Om de stemming op te krikken, ging papi winkelen. En ineens ¡ding! Een bericht van John en Alastair. Uitnodiging voor koffie bij hen thuis in Dublin. We kwamen rond half zeven aan en daar werden we met hun twee hondjes ontvangen. Er was wederzijds gesnuffel, ik speelde een beetje en ondertussen kletsten de mensen onder het lachen. De koffie was kort maar intens, want ze zouden gaan eten met de zus van John.

We vertrokken rond half acht of acht uur, nog met daglicht, en besloten niet terug te gaan naar Malahide om te slapen: te veel wind, daar zouden we vliegers zonder controle zijn. Uit Dublin vertrekken was een chaos: auto's die van alle kanten opdoken, verraderlijke stoplichten en eindeloze rotondes. Toen we eindelijk de stad uit waren, was het al bijna nacht.

De weg versmalde, de bochten vermenigvuldigden zich en de struiken leken onze camper te willen aanraken. Ik bewaakte elke verdachte schaduw, en papi kneep in het stuur alsof dat hielp. "Als er een vliegend hert of een moorddadige struik verschijnt, zijn we in ieder geval klaar", dacht ik.

Eindelijk, een picknickplaats in de Wicklow Mountains, waar nog een camper staat, ook Spaans. De wind blijft sterk, maar we zijn meer beschut dan in Malahide en eindelijk kunnen we ontspannen. We zetten de motor af, luisteren naar het gebrul van de wind tussen de bomen en ik nestelde me naast papi en dacht: "Een intense dag, ja, maar hier zijn we veilig en klaar om te slapen".