Aúúúúú, nieuw hondachtig transmaritiem hoofdstuk!

Ik dacht dat slapen op een schip iets voor piraten was of voor katten met een ooglapje, maar het blijkt dat ik ook op volle zee snurk. Toen ik 's ochtends een oog opende, waren we nog steeds aan het varen. Ik weet niet hoe lang ik al droomde van vliegende worsten, maar het schip bleef bewegen alsof het van binnen wilde kietelen.

Papi Edu nam me mee naar het dek voor mijn vloeibare en vaste zaken. Daar boven rook de lucht naar zout, oud metaal en internationale hondenpis. In de hondenruimte ontmoetten we een stel: zij Colombiaans, hij Nederlands, en ze reisden met twee border collies die leken getraind door de CIA, omdat ze alles in de gaten hielden alsof ze een rapport zouden schrijven. Erg aardig allemaal. Ze roken me met respect, ik liet ze mijn professionele kont zien, en we spraken over hoe zwaar het is om mooi en harig te zijn op volle zee. Ze vertelden me (nou ja, ik begreep het aan de geur) dat ze een aantal jaren in Ierland hadden gewoond en nu naar Nederland verhuisden. Ik dacht: "wow, op dit tempo ga ik meer talen spreken dan papi".

Daarna liet papi me in de hut achter omdat hij koffie nodig had, zoals ik chorizo nodig heb. De broodjes had hij gisteravond al verorberd terwijl ik als kussenwacht fungeerde. Hij ging naar het restaurant van het schip om te ontbijten, en ik bleef in bed... dat wil zeggen, in MIJN bed, waar ik volgens de regel niet in mag komen. Een regel die ik elegant negeerde.

Het probleem van de hut is dat de bedden zijn om in te liggen, maar er is geen plek om in menselijke stijl te zitten. Dus liet papi me daar (ik gehuld in een deken, met de houding van een onttroonde koning) en ging met zijn computer naar de salon, die half bar, half restaurant en half crèche voor verveelde mensen is.

Later, als een hond van gewoonten maar een mens met een vraatzuchtige maag, ging hij terug naar het restaurant om te eten. Hij bestelde een heerlijke hamburger, op Ierse uren, dat wil zeggen, wanneer andere mensen nog steeds het ontbijt aan het verteren zijn. Ik rook niet eens een kruimeltje, want het leven is erg oneerlijk.

Om vier uur precies - Franse tijd, dat is een uur meer dan in Ierland, maar honden hebben geen horloge - kwamen we aan in de haven van Cherbourg. De entree was spectaculair: het schip gleed tussen gigantische muren en zeeverdedigingswerken door alsof het een drijvend kasteel binnenging. Cherbourg heeft een van de grootste kunstmatige havens ter wereld, met lange zeemuren die lijken te zijn gemaakt om tsunami's, indringers of katten met verdachte intenties tegen te houden.

Maar we mochten nog niet naar beneden. Een half uur langer wachten in het schip en het brandstoflampje van de auto knipperde al en zei "help, geef me te drinken of ik duw". Toen we eindelijk uit het schip kwamen, kwamen we bij een benzinestation in dezelfde haven en vulden we de tank. Goedkoper dan in Ierland, wat papi vierde alsof hij ham cadeau had gekregen.

Plan voor daarna? Geen. Na 18 uur dobberen, stond papi's hoofd in "tortilla-modus". Dat wil zeggen, nul vooruitziendheid. We besloten niet veel te doen en een plek te zoeken om te slapen. We keken eerst naar de kust, al in de buurt van Utah Beach, maar het was winderig... weer. En we zijn de wind spuugzat. Ik heb zoveel horizontale oren gehad dat ik denk dat ze om een zeemeeuwenpaspoort gaan vragen.

Dus keerden we om en kwamen uit in Montebourg, waar een luxe camperplaats voor honden is. Vlak, rustig, met acht geïnstalleerde campers en een sfeer van "hier waait zelfs geen ventilator". We kozen een plek, parkeerden en ademden vrede in.

Vandaag geen kastelen, geen gedenktekens, geen wondergroeven. Alleen de wind ontweken, verdwenen broodjes, polyglotte collies, reddende benzine en een stabiele matras. En dat, vrienden, is soms de perfecte reis.