Gisteravond hebben we zo goed geslapen langs de Loire dat het vanochtend moeite kostte om onze snuit van het kussen te halen. Niet van de slaap, maar puur voor de lol. Die verborgen hoek tussen bomen en stilte rook naar vrede... en naar natte modder, wat ook zijn hondencharme heeft. Maar terwijl ik mijn rug strekte en denkbeeldige eenden observeerde, was papa Edu in "serieuze mensmodus", bezig met het oplossen van belangrijke dingen die je niet kunt besnuffelen of bijten. Dingen van papa's.

De lucht werd grijs als een muizenbuik, maar geen spoor van regen, dus we vertrokken rustig. Richting: Langeais. Ja, weer een dorp met een kasteel, want Frankrijk lijkt ze eeuwen geleden als champignons te hebben gekweekt en sindsdien zijn ze niet meer gestopt.

Om binnen te komen, staken we een prachtige hangbrug over, de Pont de Langeais (Pont suspendu de Langeais voor de locals). Hij is lang, elegant en lijkt uit een film te komen waarin altijd mist en een mysterieuze koets zijn. Ik zag geen koetsen, maar wel auto's die veel te snel voor mijn smaak passeerden.

We parkeerden bijna op de mat van het kasteel, dat eruitziet als een met puntige torens en een sfeer van "ik woon in de 15e eeuw maar ben goed geconserveerd". En hoewel het de bedoeling was om een foto van mij met de brug te maken, was de officiële sessie uiteindelijk met mij en het kasteel op de achtergrond. Veel koninklijker, als je het mij vraagt.

We wandelden door het dorp, dat rustig was, en liepen net genoeg om het kasteel heen zodat papa foto's kon maken en ik mijn beschaafde aroma kon achterlaten. Daarna liepen we naar de buurt van de brug om er een foto van te maken zoals hij verdient: met een middeleeuwse influencer-pose en een hoofdrolspeler (hoewel zonder hond deze keer, want de baas was de weg kwijt).

We gingen terug naar de auto en staken de brug weer over, dit keer richting het zuiden en daarna naar het oosten. Onze buik gromde - ik meer dan papa, uiteraard - dus zochten we een picknickplaats. Parkeerplaats, tafel, gras en een bakje in de camper. Alles ging goed tot de hemel zei "nu wel" en het begon te regenen. Goed ook. En natuurlijk, al onze plannen... puf! De prullenbak in. Hoewel we eerlijk moeten zijn: we hadden er geen. Zo is het fijn dat het mislukt.

Menselijke oplossing: de weg op. Twee uur rijden onder een spetterende regen tot we aankwamen bij het campergebied van Loché-sur-Indrois. Maar slechts voorbij, want we moesten schoon water vullen en het grijze water legen en dat kon daar gratis. Ik hield toezicht vanaf de deur met een professionele blik. Papa Edu, zoals altijd, haalt het beste uit elke plek: een om te vullen, een om te slapen, een voor foto's... hij is als een speurhond van kansen, maar dan in de menselijke versie.

Daarna gingen we een paar minuten verder naar Villeloin-Coulangé, waar het echt goede gebied is. Hier is water betalend, maar omdat we het al eerder hadden opgelost, kwamen we licht en zonder een cent uit te geven. Hier zijn het land en de rust gratis en voldoende. De plek is onberispelijk: zacht gras, ruime ruimte en drie campers, inclusief de onze, geparkeerd in een cirkel alsof we op het punt staan de geest van de siësta op te roepen.

De regen bleef vallen met het ritme van een trieste druppelaar, dus trokken we ons zonder spijt terug in de camper. Geen lange wandelingen, geen nieuwe dorpen, geen extra kastelen. Alleen het geruis van de regen, een rustige papa en een goed gerolde hond. Hier blijven we slapen, hoewel de Loire niet meer te zien is. Zolang er een dak, een deken en avondeten is, is de rest rekwisieten.