De nacht was rustig, zonder wonderen of schrik. De menhir bewoog niet, de Christus stond niet op en ik sliep als een blok, opgerold in mijn deken, dromend van langzame katten. Bij zonsopgang was alles zoals het was. Zelfs het ontbijt.

Het idee was om de route te nemen die net voorbij de plek loopt waar we hadden geslapen. Het heet "Tour du Causse de Sauveterre", en als je "tour" hoort, denk je aan een leuk rondje. Maar het blijkt 161 kilometer te zijn. Honderd. Zestig. En een. Alsof we marathongeiten waren. Dus nee, dat bewaren we voor een andere dag. Een andere maand. Of voor iemand met meer poten.

Bovendien, net toen we op het punt stonden om te beslissen of we tenminste een stukje zouden doen... begon het te regenen. Weer. Nou ja, allemaal de auto in. Dat betekent in ons nomadische leven: plan B in werking.

We gingen op weg naar het noordoosten. Het landschap was prachtig, dat wel. Bossen, zachte heuvels, stenen huisjes, koeien die ons aankeken alsof ze iets wisten wat wij niet wisten. Maar de wegen... ach, de wegen. Departementale wegen die lijken te zijn ontworpen door een dronken man met een zaag. Eindeloze bochten, diepe kuilen als existentiële plassen, en stukken zo smal dat als er iemand van voren kwam, we allebei onze adem moesten inhouden. Nou ja, ik niet, want ik lig plat.

Toen we eindelijk een fatsoenlijkere nationale weg bereikten, reden we naar Lac de Naussac, wat ons goed klonk. En dat is het ook. Het is een enorm kunstmatig meer in de regio Lozère, gecreëerd om de rivier de Allier te reguleren. Het heeft de uitstraling van een stuwmeer met een strandbestemming. Er zijn paden langs de oevers, picknickplaatsen en zelfs zandstranden als het waterpeil daalt. Kortom, de ideale plek om te wandelen, te baden... of te vliegen, afhankelijk van de wind.

En wat een wind. Toen we aankwamen, waaide het flink. Een verraderlijke kou die uit het noorden rechtstreeks op mijn oren afkwam. Toch gingen we wandelen. Kort, dat wel, veel korter dan we hadden gewild. Ik was er dankbaar voor: ik had de tijd om aan een paar struiken te snuffelen, mijn territorium af te bakenen en terug te gaan naar de auto voordat mijn staart bevroor. Er waren mensen aan het kitesurfen, met hun wetsuits zo dik dat ze op n ninjas Robben leken. Ik keek met respect naar hen vanaf de wal, ver weg van het water.

We passeerden Aubenas, wat op onze route lag, en profiteerden ervan om te tanken bij E.Leclerc, wat meestal de goedkoopste plek is om diesel te tanken in Frankrijk. En aangezien we er toch waren, ging Papi Edu naar de Bricomarché om wat schroeven te kopen. Er gaat geen dag voorbij zonder klussen. Er is altijd wel iets te repareren, te versterken, te repareren of, zoals hij zegt, "de camper te verbeteren". Ik denk dat hij het voor de sport doet.

We vonden een hele gave plek in de natuur om te stoppen om te eten, te rusten en te spelen "wat klinkt er als ik hier druk". Terwijl hij schroefde en in verschillende talen vloekte, verkende ik de omgeving en snuffelde ik aan elke steen alsof er een schat verborgen lag. De hemel ging langzaam open en toen we een dutje deden, scheen de zon zo lekker dat we er graag zouden zijn gebleven om te slapen. Maar ja... Park4night zei dat overnachten niet toegestaan is. En bovendien vermelden sommige opmerkingen dat de gendarmerie komt om je weg te sturen. En wij houden niet van nachtelijke adrenaline.

Dus rond half zeven pakten we alles in en gingen we op zoek naar een andere plek verder naar het noorden. De plek die we in Park4night hadden gezien, was al bezet, maar iets verderop vonden we er nog een, nog beter. Rustig, met uitzicht, zonder verkeer en het lijkt discreter. Er is geen bord dat slapen verbiedt en niemand heeft iets gezegd in Park4night, dus we passen de reizigerslogica toe: als het niet verboden is... is het omdat we het niet weten.

En zo eindigt de dag. We hebben geen grootse dingen gedaan, maar we hebben een flink stuk afgelegd, de regen ontweken, de camper verbeterd en ons toevluchtsoord gevonden. Dat is niet niks.

Morgen zien we wel. Voorlopig ga ik mijn bed in, met een warme neus en een volle buik. En als de wind waait, laat hij dan waaien. Hier binnen beweegt er geen oor.