Dag 20: Barendrecht

We beginnen de dag met dierenartsen-emotie! 's Ochtends word ik met Papi Edu en Tito Antonio in de camper gezet. Kijk, als Britte en Wilma er niet bij zijn, is dat nooit een goed teken. Maar omdat we niet ver gingen, dacht ik: "Het zal wel een kort rondje worden om nieuwe hoeken te besnuffelen". Nou dus niet. Dierenarts.

Geen zorgen, er is niets aan de hand. Ik mank niet, ik hoest niet en ik heb geen verdachte bulten. Dit bezoek was alleen om de beruchte antiparasitaire pil te slikken, die verplicht is om Groot-Brittannië binnen te komen. Blijkt dat de Engelse mensen, om de veerboot op te kunnen (ja, we gaan met de veerboot! Woooof!), er zeker van willen zijn dat ik geen lintworm-zoo in mijn darmen heb. Dus krijg je deze superpil, die naar de duivel smaakt, maar wel de deuren opent naar Hare Majesteit (alhoewel ik denk dat het nu Zijn Gracieuze Majestueuze is).

De dierenarts gaf hem me direct, zonder te vragen of wat dan ook. Plas, naar binnen. Hij noteerde alles in mijn paspoort, dat al op een avonturenboek begint te lijken. Gelukkig minder duur dan vorig jaar in Denemarken, waar ze 67 euro rekenden. Deze keer "maar" 47. Als ik zo doorga met stempels verzamelen, krijg ik de Europese hondennationaliteit.

Na het helse drankje, terug naar huis. Papi Edu ging in de wasmodus en zette een wasmachine aan. En wie hield de was in de gaten alsof het een verdacht pakket was? Ik natuurlijk. Je weet nooit wanneer een verraderlijke sok kan ontsnappen. Omdat de hemel in deluxe stortbui-modus stond, ging ik weer in de kattenmand van Tom. Ik weet het, ik weet het, hij is niet van mij, en ja, hij is voor katten, en hij is klein, maar hij is warm en ruikt naar vintage kat.

Alhoewel de vrede relatief is, want Tom, de neef pusi, is oud, doof als een deur en blijft maar mauwen. Lange mauwen, die weerkaatsen op de muren. Hij mauwt naar de lucht, naar de hoeken, naar zijn herinneringen... Ik weet niet of hij wil kletsen of iets wil oproepen.

's Middags, toen de regen stopte, gingen we vanuit huis wandelen. We waren met Papi Edu, Tita Wilma, Tito Antonio en Britte. We zijn wel het winkelcentrum binnengegaan, want Papi wilde wat dingen bekijken. Ik gedroeg me geweldig. Of tenminste dat zeg ik. Bij terugkomst, een kort dutje (ik), een oneindige babbel (zij).

En toen... fietstocht! Om half zeven vertrokken Papi Edu en Tito Antonio op de fiets. Kort daarna ook Tita Wilma en Britte. Lars was al weg, want hij was rechtstreeks van zijn werk gekomen, waar hij bezig is met zijn afstudeerproject. Heel professioneel, maar hij ontkwam niet aan het eten.

En waar gingen ze allemaal heen? Eten in het oude centrum van Barendrecht, in een heel mooi restaurant (zeggen ze). En ik, weer thuis met de Megafonenkat. Gelukkig waren er geen territoriale oorlogen, alhoewel we de bank deelden met een veiligheidsafstand.

Ze kwamen rond negen uur terug, lachend, pratend over desserts en slechte grappen. En toen... verrassing! Papi Edu en Tito Antonio gingen de camper schoonmaken met de hogedrukreiniger. Want ja, misschien houden de Engelsen niet van continentale modder, en als we het kanaal oversteken, kunnen we er maar beter schoon uitzien. Ik hield toezicht vanuit het raam, voor het geval de lans in opstand zou komen.

Een laatste drankje (niets voor mij, geen kaas en geen olijven) en daarna... een nachtelijke wandeling en terug in de camper, die nog steeds voor het huis staat. Morgen vertrekken we! Op naar de veerboot, op naar nieuwe landen, nieuwe geuren, nieuwe avonturen. De Engelsen kunnen zich maar beter voorbereiden, want hier komt een bodega-hond met een gestempeld paspoort en zin om alles te verkennen.