Dag 35: Kildonan - A841

Deze keer werden we wakker op een fatsoenlijke tijd... en met zon! Eindelijk. Na zoveel dagen regen leek de blauwe lucht een Schots wonder. En het blijkt dat de plek waar we sliepen niet alleen rustig was, maar ook prachtig. We hadden direct uitzicht op zee, en direct ervoor een eilandje met een heel mooi uitziende vuurtoren: Pladda. Papa Edu legde me uit dat Pladda onbewoond is, behalve door de automatische vuurtoren en de zeevogels die daar een buurtleven hebben. Ze zeggen dat het een van de eerste vuurtorens van Schotland was met knipperlicht om hem van andere te onderscheiden, hoewel het voor mij meer leek op een decor uit een mystery film.

Met dit landschap en die onverwachte zon, maakten we plannen om van het mooie weer te profiteren. We vertrokken met de auto rond tien uur, richting Machrie Moor, waar stenen cirkels zijn die papa al een tijdje wilde zien. Google Maps, in zijn lijn, stuurde ons eerst naar de helft van nergens, waar alleen koeien, modder en "niet parkeren" borden waren. Maar al snel vonden we de juiste parkeerplaats en begonnen we de wandeling naar de beroemde stenen cirkels van Machrie Moor.

Het pad is erg aangenaam, ongeveer 2 kilometer heen (en dan weer 2 terug), over een weg tussen open velden vol bloemen, schapen en koeien die ons aankeken alsof we de eerste mensen waren die ze in weken zagen.

De cirkels van Machrie Moor zijn oude megalithische monumenten, van meer dan 4000 jaar geleden. Er zijn er verschillende, allemaal verschillend, en sommige met standing stones (die verticale stenen zoals menhirs die lijken te zijn vastgezet in de aarde door een of andere verveelde reus). In tegenstelling tot Stonehenge - dat, naar men zegt, altijd vol zit met toeristen en hekken - waren we hier bijna alleen. Je hoorde alleen de wind, hier en daar gebalk en mijn voetstappen die alles besnuffelden. De plek heeft iets bijzonders. Ik weet niet of het kosmische energie is of gewoon de stilte, maar het voelt echt oud aan.

Na de wandeling gingen we terug naar de auto en gingen we op zoek naar een rustiger plek om even te stoppen. We vonden het in het zuiden van het eiland, in een hoekje zonder spectaculaire uitzichten maar met privacy, wat papa nodig had om een buitendouche te nemen zonder een spektakel voor heel Arran op te zetten. Terwijl hij zich insmeerde met een bevroren Viking gezicht, inspecteerde ik de omtrek. Daarna kookte hij, aten we en rustten we wat in de zon. Korte siësta, maar effectief.

Rond vijf uur, alweer met nieuwe energie, gingen we naar de parkeerplaats van King's Cave. Van daaruit maakten we een rondwandeling van ongeveer 5 kilometer, goed aangegeven en gevarieerd. De heenweg ging door een rustig bos, waar de bomen een groene tunnel vormden. Bij het verlaten van het bos gaf het pad ons ongelooflijke uitzichten over de kust. En plotseling... de grotten.

De bekendste is King's Cave, die volgens de legende een toevluchtsoord was van koning Robert the Bruce (die van Braveheart, maar dan de echte). In werkelijkheid zijn er verschillende grotten, en in een daarvan had iemand - of beter gezegd, veel mensen - stapels stenen gebouwd, die kleine torentjes die mensen maken als ze de zen-geest krijgen of hun territorium willen markeren zoals ik doe met de struiken. Ze waren best fotogeniek, dat ga ik niet ontkennen.

De terugweg, door de andere helft van de route, was nog mooier. Aan de ene kant het dichte bos, aan de andere kant open uitzichten op het veld en de bergen. Alles rustig, bijna geen mensen, en met dat zachte licht van het einde van de dag.

Toen we terugkwamen bij de parkeerplaats, overwogen we daar te slapen, maar... fout! Zodra we geparkeerd hadden, begon een luchtdetachement van insecten de aanval. Eerst mij: vliegen, muggen en kleine dingen genaamd "midges" die als de Schotse neef van de duivel zijn. Toen was papa Edu ook het doelwit van de bombardementen. We probeerden te weerstaan, maar in drie minuten renden we al terug naar de auto. We vluchtten alsof we door een zwerm werden achtervolgd (nou ja, dat was het letterlijk).

We zochten een andere plek en hadden geluk: we vonden een parkeerplaats aan de kust, tussen de weg (die nauwelijks verkeer heeft) en een kiezelstrand. Er zijn meer kampeerders, maar goed verdeeld, met voldoende ruimte tussen elkaar.

Hier gaan we vanavond slapen. De plek is mooi, rustig en zonder moorddadige beestjes. Het strand is op een steenworp afstand. Voordat we naar bed gingen, maakten we nog een wandeling. Ik rende over de stenen, speelde een beetje en markeerde mijn nieuwe territorium. Daarna gingen we terug naar de camper. Het is nu frisser, maar de zonsondergang was prachtig. Zo eentje waardoor je denkt: oké, vandaag was een goede dag.