Dag 103: Keshcarrigan - Dublin - Malahide

De plek van vannacht was luxe: zacht gras, toiletten, drinkwater en absolute stilte. Ik sliep alsof ik was gekroond tot keizer van de honden kroketten.

De ochtend was rustig, zonder haast, en toen het bijna middag was, vertrokken we richting Dublin. De reis was ongeveer 150 kilometer, dus het was tijd voor de weg en hier en daar een stop die saai lijkt, maar uiteindelijk toch wel leuk blijkt te zijn.

Eerst passeerden we Mullingar, waar de camper LPG nodig had om ons warm water en warm eten te blijven geven. Ik heb niet veel verstand van gassen, maar wel van het belangrijkste: dankzij dat vullen komt mijn voer altijd als vanzelf tevoorschijn. Daarna, in Kinnegad, stopten we bij een supermarkt. Er was geen wandeling of verkenning, alleen een winkelwagen en dozen, maar ik profiteerde ervan om me even uit te strekken in de camper en de omgeving in de gaten te houden, want je weet nooit wanneer er een brutale kat verschijnt.

Even later kwamen we aan bij het Applegreen-station in Enfield, vlak naast de M4. Daar stopten we serieuzer: het was tijd om eten te bereiden. Terwijl ik gretig wachtte op mijn portie, ontdekten papa Edu en oom Joan dat er gratis douches waren en kwamen daar stralend vandaan, alsof ze net in een kuuroord hadden gebadderd. Ik daarentegen behield mijn natuurlijke geur, die veel authentieker is.

Met volle magen en geparfumeerde mensen vervolgden we onze weg naar Dublin en parkeerden we in de buurt van St. Patrick's Cathedral. En het beste: het was zondag en het kostte geen euro! We wandelden een tijdje samen zodat ik de hoofdstad kon besnuffelen, maar al snel moest ik in de camper blijven: de mensen hadden een afspraak in het Gaiety Theatre.

Dat theater, met zijn elegante uitstraling uit de 19e eeuw, is beroemd om zijn voorstellingen, en vandaag stond "Riverdance 30" op het programma. Voor papa Edu was het een droom die uitkwam: hij wilde het al dertig jaar zien. In 1995 kon hij niet, omdat hij als een gekke avonturier op de fiets door Afrika reed, maar deze keer wel. En wat ze vertelden toen ze terugkwamen, was indrukwekkend: muziek, trommels die de grond deden beven, en voeten die sneller bewogen dan mijn poten wanneer ze een bal naar me gooien. Ze kwamen gelukkig terug, als twee kinderen die net echte magie hadden gezien.

Ze haalden me op uit de camper en samen liepen we naar Temple Bar. De eerste stop was een pizzeria met een terras, waar ik een paar stukjes pizza kreeg (de moeite van het smeken loont altijd). En daarna een wandeling door die levendige straten, vol mensen, livemuziek en een sfeer die zo vrolijk was dat het leek alsof de hele stad feest vierde.

Toen de nacht al was gevallen, gingen we terug naar de auto en reden we een half uur naar Malahide. We parkeerden op dezelfde plek als meer dan twee weken geleden, naast het Broadmeadow-estuarium. Er staan een tiental campers verspreid, maar alles is rustig. Hier blijven we slapen, met de weerspiegeling van het water onder de maan en ik droom al van Ierse kabouters die tapdansen.