Dag 104: Malahide - DUB🛫 - Malahide

De ochtend begon rustig, te rustig, zoals die ochtenden waarop je vermoedt dat er iets raars aankomt. En inderdaad: Tito Joan was spullen aan het rommelen en een rugzak aan het klaarmaken. Rugzak! Dat woord klinkt al naar verlating. Ik probeerde erin te kruipen om te zien of hij me dan meenam, maar dat lukte niet.

Na het ontbijt gingen we met z'n drieën wandelen. We liepen door parken en wijken van Malahide, met die elegante uitstraling van een kustplaats waar zelfs de vogels Engels lijken te spreken met een fijn accent. Aan het einde van de wandeling verscheen het kasteel van Malahide voor ons. We gingen niet naar binnen en ook niet in de tuinen, maar we zagen het van buiten, en ik zeg je: het is zo'n kasteel dat uit een sprookje lijkt te komen, met torens, stenen ramen en muren die ruïnes met grandeur vermengen. Kortom, het is geen decor: het is een echt kasteel, waar je je bijna ridders kunt voorstellen die zwaarden slijpen en geesten die in middeleeuwse pyjama's rondlopen.

Terug in de camper ging papa Edu in de chef-modus en maakte een maaltijd die zo lekker was dat de twee mensen smulden. Ik kreeg natuurlijk mijn gebruikelijke brokken, wat ik niet zo lekker vind, maar ja, wat moet je anders.
Na de maaltijd vroeg de buik van de mensen om een pauze, dus er was een rustige overtafel, koffie en een tijdje rust. Alles leek rustig, maar dat duurde niet lang: al snel moest Tito Joan naar de luchthaven gebracht worden...

Slechts twintig minuten rijden en daar waren we, op de laad- en losstrook voor de terminal, die plek waar alles snelle omhelzingen, rollende koffers en auto's met de alarmlichten aan zijn. Daar namen we afscheid: ik zette mijn beste puppy-verdrietige blik op om te zien of hij van gedachten zou veranderen, maar niets... Tito Joan ging naar Barcelona en papa Edu en ik begonnen het avontuur weer alleen.

Alleen, papa Edu en ik, we volgden onze reizende routine. We gingen naar het benzinestation Applegreen (ja, die we al kennen) en daar nam hij weer een gratis douche. Hij komt uit die douches als een glanzende ridder, terwijl ik mijn natuurlijke parfum van een ontdekkingshond behoud, dat geen enkele gel ter wereld kan veranderen.

Daarna keerden we precies terug naar dezelfde plek in Malahide waar we de nacht ervoor hadden doorgebracht. Alles hetzelfde, behalve dat er een paar nieuwe campers zijn en andere zijn vertrokken. De sfeer was erg goed: in de riviermonding werden zeillessen gemengd, mensen die stand-up paddle probeerden, anderen die tai-chi deden in het park... kortom, een festival van rust en beweging tegelijk.

En toen, als bij toverslag, ging iedereen weg toen de nacht viel. De riviermonding was alleen voor ons en de andere campers. Stilte, rustig water en het beste decor om te slapen. Ik, blij om het avontuur voort te zetten, hoewel ik Tito Joan al miste.