Dag 105: Malahide - DUB🛫 - Malahide

Vandaag beginnen we de dag vroeger dan ooit. Niet omdat de wind onze camper heen en weer schudde (wat hij deed, en flink ook), maar omdat we een afspraak hadden met de garage in Santry. Gisteren was daar een heel speciaal pakket aangekomen: de riemen en poelies voor de auto, die saaie dingen die naar vet ruiken. Niet dat de garage ze had besteld, want ze hadden ons al gezegd dat ze de juiste onderdelen niet konden vinden; het was papa Edu die ze via internet opspoorde en ze direct naar de garage stuurde. Hondachtig-menselijke vindingrijkheid, heet dat. Vóór 10 uur gaven we de sleutels al af en plotseling moesten we het grote mysterie oplossen: wat doet een roedel zonder wielen gedurende meerdere uren?

Het antwoord: verkennen!

We maakten een mooie wandeling door Santry Demesne, een enorm park dat ooit het landgoed was van een belangrijke familie, met een herenhuis erbij (dat er niet meer is). Tegenwoordig is het een groene long met paden, weiden, een vijver en zelfs overblijfselen van herenhuistuinen. Ik voelde me de koning van de plek, snuffelend in elke hoek alsof het hondse archeologische ruïnes waren.

Daarna was het de beurt aan het winkelcentrum. Je weet wel: glanzende gangen, mensen met volle tassen, overal geuren van eten… en ik die zo rustig een dierenwinkel inliep, niet omdat we iets nodig hadden, maar omdat honden daar welkom zijn. Dat is pas kwaliteitsmarketing.

Later bezweek papa Edu voor de verleiding van een McDonald's in een ander winkelcentrum. Ik keek hem aan met een blik van "ik wil ook", maar nee, er viel geen frietje uit de lucht. Hondse onrechtvaardigheid, hoofdstuk 547.

Even na één uur gingen we terug naar de garage, en precies op tijd: de auto was klaar. Drie uur werk, 300 euro minder in de portemonnee van papa… en een les geleerd: de auto repareren in Ierland is als een rashond met stamboom kopen.

Met de auto weer op pad, namen we de gebruikelijke route:

• Diesel voor de pickup.
• Stop bij Lidl om proviand in te slaan (want we waren natuurlijk nog nooit eerder in een Lidl geweest…).
• Tankstation met wasserette, waar papa de kleren in de machine stopte en een multitask sessie uitvoerde: boodschappen bewaren, de camper schoonmaken, water bijvullen… Nou, geen minuut verveling. Anderhalf uur later, droge kleren en een geur van wasverzachter in de lucht.

Maar het beste van de dag moest nog komen. We gingen terug naar het inmiddels bekende Applegreen tankstation, waar papa de kleren opvouwde, alles netjes opborg en weer gratis ging douchen (elke dag schoner dan een show-windhond). En toen, naar het vliegveld. De reden? Tito Javi ophalen!

Bijna een jaar niet gezien, en toen hij door de deur kwam, werd ik gek van vreugde. Sprongen, likken, rondjes draaien… nou, een ontvangst als een wereldster.

Met de roedel versterkt, zetten we koers naar Malahide, naar dezelfde parkeerplaats bij het estuarium die al als ons thuis voelt. Daar aten papa Edu en Tito Javi in de camper, ik at mijn voer (routine is routine) en we bereidden ons voor op de nacht. Zo'n zes andere campers houden ons gezelschap, en terwijl het tij daalt en de wind waait, zitten we hier, rustig en gelukkig, klaar voor wat er morgen komt.