Vandaag werden we wakker onder vijandelijk vuur… maar dan plantaardig. De sluipschutter eikels brachten de nacht door met duikvluchten op het dak van de camper, alsof ze trainden voor een stille oorlog. Het deed geen pijn, maar elke klap klonk als een katapultschot. Toch, tussen de aanvallen door, lukte het ons om behoorlijk te slapen. Geen rave-auto's, geen schreeuwende mensen, geen plattelandsreguetón: alleen eiken met een slechte richtvaardigheid.

's Ochtends maakten we een wandeling rond de visvijver. Twintig minuten stilte, stilstaand water, onverschillige eenden en ik snuffelde aan elke grasspriet alsof er ham in verstopt kon zitten. Papi liep langzaam, met dat gezicht van "ik heb nog geen persoonlijk ontbijt gehad", maar ik had mijn batterijen al klaar.

Daarna vertrokken we richting oosten, hoewel we zoals altijd op een tijdstip vertrokken dat niet weet of het ochtend of voor-eten is. Na een paar kilometer stopten we bij een Super U om de diesel en de proviand aan te vullen. Terwijl papi brood, fruit en dingen koos die hij niet zou delen, bleef ik de camper bewaken met een uitdrukking van harige burgerwacht.

Later vonden we een prachtig picknickplaatsje langs de rivier de Sarthe. Die rivier kronkelt door het westen van Frankrijk met de uitstraling geen haast te hebben om ergens te komen. Hij is rustig, bevaarbaar op sommige stukken en omgeven door weiden waar vast en zeker muizen met hoeden en poëtische libellen wonen. We aten daar, met tafel, schaduw en bries, en ik inspecteerde elke centimeter als een hondeninspecteur van het stadhuis. Het was een perfecte plek om te slapen, maar papi besloot dat we vandaag nog een stukje verder moesten.

En als ik "verder" zeg, bedoel ik dat we om zes uur 's avonds weer vertrokken. We passeerden La Flèche en in Park4Night zagen we een plek die ideaal leek: een natuurgebied met verschillende meren. Maar de GPS besloot verstoppertje te spelen. Google Maps zei "hier", Osmand zei "daar", en de realiteit zei "verboden, privéweg, slagboom en terug". Elke keer dat we naderden, verscheen er een onvriendelijk bord of een afgesloten weg.

Uiteindelijk gebruikte papi de ninja-modus: satellietweergave. Daarin ontcijferde hij het labyrint en slaagden we erin te arriveren. We parkeerden op een open plek in de buurt van het Lac des Oiseaux. De naam zegt alles: hier regeren de veren. Er was niemand anders, geen auto's, geen vissers, geen verborgen kampeerders. Alleen bomen, stilte en een al donker wordende hemel.

Voordat we ons opsloten in ons huisje op wielen, gingen we even de poten en de snuit strekken. Het meer glansde met de laatste restjes licht en de vogels zweefden alsof ze entree hadden betaald. We zagen elegante zwanen, een verdwaalde eend en reflecties die leken geschilderd door een kunstenaar met slapeloosheid.

Morgen bekijken we alles met meer rust en meer licht. Vandaag was het tijd om te landen, iets lekkers te eten en te bidden dat de eikels niet uit het bos zijn verhuisd om ons te volgen.