Blog

Dure kastelen, wandelingen tussen varens, een "alternatief" strand en een eenzame plek met een trieste geschiedenis. Oh, en zand tot in de oren. Zo was onze dag in de Hooglanden.

Een ansichtkaartdag tussen kathedralen, golfbanen voor de rijken met clubs, wilde duinen, roestige boten en Duitsers die hallucineren over onze cel. En ik, zoals altijd, in het centrum van de actie.

We gingen dolfijnen zoeken en eindigden met betoverde watervallen, olieplatforms en andermans tuinen. Gelukkig sliepen we omringd door velden en rust... zonder feeën of vervelende mensen!

De griep geeft niet op, maar wij ook niet. We wandelen door historische bossen, zoeken uitzichten op het schiereiland Black Isle en ontdekken een van de weinige plekken waar overnachten is toegestaan.

We volgen de route tussen bochten en verkoudheden, met een stop bij een historische brug en een wanhopige zoektocht naar een slaapplaats. Uiteindelijk, een rustig bos, een korte wandeling en een nacht zonder verrassingen.

Een hangbrug, een duik in de rivier en een verkoudheid die maar niet overgaat. Terwijl Papi Edu tegen de virussen vecht, waak ik vanaf de handdoek. Soms is hondenverpleger een hele klus.

Na drie dagen in "verpleegmodus" in Cramond, gaan we weer de weg op. We lozen water, vullen de voorraadkast en eindigen op een plek met watervallen, een fris riviertje en een luxe parkeerplaats.

Papi Edu viel met koorts en ik maakte van de gelegenheid gebruik om de hele dag te knuffelen. Australische bezoekers, Coca-Cola in de zon en oneindige dutjes. Twee dagen zonder te bewegen, maar met verhalen om te vertellen.

Ik bracht zes dagen door met nieuwe mensen, maar papa Edu kwam terug. Ik rook aan hem, ik likte hem... en we huilden ook. Want er zijn rare dagen die eindigen met knuffels, verkoudheid en veel hondenliefde.

Papi Edu liet me achter bij Fabi in Edinburgh… en nu wil ik blijven! Epische dutjes, nepzwanen en gedeelde bedden met een verdwaald windje: een onverwacht luxe hondenleven!

Tito Joan heeft Papi Edu in Barcelona nodig... en ik moet in Edinburgh blijven bij een nieuwe mens genaamd Fabi. Hij is niet mijn familie, maar hij heeft tenminste een bank en ziet eruit als een goed persoon.

We ontdekten het Highland Folk Museum en sloten de dag af met slapen tussen de pijnbomen aan Loch Garten. Een rustige plek, al verborg het meer een bord dat ons de zin in een duik deed verliezen...