Dag 41: Inverlauren - Taynuilt

We hebben heerlijk geslapen in ons hoekje midden op het platteland, zonder andere gezelschap dan een paar vroege vogels en natuurlijk de gevreesde midges. 's Ochtends was de lucht grijs als een Engelse bulldog, dus we hadden geen haast. Ontbijt, routine, en toen de auto in, op weg naar Inveraray.

Nadat we op weg waren gegaan, nog met slaap in de ogen (de mensen natuurlijk, ik was al klaar voor een ontbijt van een tweede ronde), zagen we iets waardoor we abrupt stopten: herdershonden in actie, een kudde schapen besturend alsof het botsauto's op een kermis waren, maar dan zonder botsingen. Wat een coördinatie! Ik keek eerst helemaal bedwelmd vanuit het raam... maar toen kon ik me niet meer inhouden: ik blafte. Natuurlijk blafte ik! Hoe kon ik het niet doen? Schapen die renden! Honden die werkten! Een geordende chaos! Papi Edu keek me aan met een blik van "daar gaan we weer..." terwijl hij naar beneden ging om een video op te nemen. De schapen gaven geen krimp, de honden negeerden me met veel professionele waardigheid, en ik blafte nog een paar keer, voor het geval ze vergaten wie de baas is in deze camper. Het was een geweldig moment.

Na anderhalf uur bochten en schapen kwamen we aan bij het kasteel van Inveraray. We parkeerden er pal voor (in theorie kost het vijf pond, maar niemand kwam het innen). Het kasteel lijkt uit een film over prinsen met pruiken te komen: torens, puntige daken, veel ramen... maar geen honden. Dus niks, we bekeken het alleen van buiten. Het regende ook nog eens. En het was ook nog eens peperduur. En bovendien mocht ik niet aan een kantelen ruiken. Er was wel een parade van oude auto's voor het kasteel, allemaal heel glanzend en met een geur van oud leer. Mij, die alleen geïnteresseerd is in de geur van een karbonade, kon het niet echt schelen, maar papi Edu en Tito Joan bekeken het wel.

Vandaar liepen we naar het dorp Inveraray, dat op een steenworp afstand ligt. Het plan was fish & chips, maar de enige chippie in het dorp accepteerde geen pinpas, en niemand had contant geld bij zich (zelfs Tito Joan niet, die meestal overal gekreukelde biljetten bij zich heeft). Dus... terug naar de auto.

Volgende stop: Kilchurn Castle. Dit kasteel staat naast een prachtig meer, in ruïnes en met een zeer fotogenieke uitstraling. We parkeerden, maakten een wandeling naar de ruïnes in de regen (om af te wisselen) en, bij terugkomst, verrassing! Er was een mobiele chippie op de parkeerplaats. Hamburgers, patat en twee gelukkige mensen die minder nat werden omdat ze in de camper aten. Ik at natuurlijk ook, mijn geliefde brokjes (je weet wel... no comments).

Na het eten, nog maar een paar minuten met de auto en we kwamen aan bij St. Conan's Kirk. Deze keer ging alleen Tito Joan naar binnen, omdat papi Edu de kerk al kende en bij me bleef. De kerk is als een mix van een Schots kasteel en een decor uit een vampierfilm: donker steen, torens, glas-in-loodramen, gangen waar je van wilt huilen. Heel sfeervol, zeggen ze.

We vervolgden onze weg naar Oban, waar we direct naast de McCaig's Tower parkeerden, wat geen toren is, maar een Schots colosseum zonder Romeinen erin. Van buiten maakt het al indruk, maar binnen zijn tuinen en een geweldig uitzicht op de stad en de zee. Terwijl Tito Joan en ik de bogen verkenden, kwam er een stel uit India naar papi Edu om mee te praten. Ze waren gefascineerd door onze camper, want ze hebben een Toyota Hilux met een daktent, maar willen een cel zoals de onze. En ze hebben een YouTube-kanaal! Dus ze namen een complete "van tour" op, van buiten en van binnen. Misschien komen we binnenkort op hun kanaal: Chuly's International Fame incoming.

Nadat we afscheid hadden genomen van onze nieuwe fans, gingen we naar de Lidl om boodschappen te doen. Tito Joan zorgde voor de goede dingen (snoep), papi Edu voor de groene dingen (salades), en ik hield alles in de gaten vanuit het raam.

Met de tassen vol en de maag half leeg, gingen we op zoek naar een plek om te slapen. Een half uur later vonden we het: een open plek tussen bos en meer, midden in de natuur. Klinkt idyllisch, toch? Ja, behalve dan de midges. Terwijl papi Edu zich naast de camper aan het douchen was, hielden de beestjes een feestje met hapjes en drankjes. Ik ging snel naar binnen, want ik weet het allemaal al.

Nu zitten we lekker knus in de camper. Buiten hoor je alleen het geruis van het meer en een of andere gemene mug die tegen het raam botst. Maar hier binnen is rust, warmte en af en toe een pootje dat snurkt.