Dag 47: Dalkeith - Edinburgh - Cramond

's Ochtends was de lucht zo grijs als de ziel van een natte kat. Het regende af en toe, het was fris en geen van beiden hadden we haast om uit het dekbed te komen. Dus we brachten een groot deel van de ochtend in de camper door, liggend, kijkend naar de regen die op het dak sloeg alsof hij naar binnen wilde om te spelen.

Maar rond het middaguur begon de lucht ons een pauze te gunnen. Slechts een beetje. Het was genoeg voor papa Edu om enthousiast te worden, mij in mijn reiskooi te zetten (ja, ik heb mijn persoonlijke suite met uitzicht op de handrem) en de auto te starten richting Edinburgh. Een half uur later parkeerden we gratis (want het is zondag!) in Great King Street, op een steenworp afstand van het centrum. Nou ja, op een steenworp afstand van een reus, maar je begrijpt het wel.

We liepen naar het centrum. En mijn god! Edinburgh stond vol met toeristen. Het leek wel alsof Las Ramblas naar Schotland was geteleporteerd. Mensen met kaarten, met camera's, met paraplu's, met slippers (ja, slippers), en met die blik van "ik ben op vakantie en ik ga ALLES zien, zelfs als mijn wimpers pijn doen".

Eerste stop: Victoria Street. Een straat die heel fotogeniek is, met kleurrijke gevels die lijken te komen uit een doos kleurpotloden. De winkels zijn een mix van hip en geeky, en naar verluidt was deze straat de inspiratie voor Diagon Alley in Harry Potter. Ik zag geen toverstokken, maar ik rook wel veel boterkoekjes.

Daarna gingen we naar Grassmarket, dat eeuwen geleden de plek was waar de slechteriken werden opgehangen, en nu een plek is waar menu's met woekerprijzen worden opgehangen in moderne restaurants. Het heeft wel een mooi uitzicht op het kasteel. En veel banken om de poten te laten rusten.

We liepen een stukje van de Royal Mile, tussen buien van zon en regen om de vijf minuten, alsof het weer "koud-warm" met ons speelde. Toen de honger van papa Edu als een leeuw begon te brullen, gingen we naar station Waverley, en daar, in een McDonald's, bestelde hij een compleet menu dat hij in beestachtige modus verslond. Ik bleef net binnen de deur staan, van een afstand toekijkend met een gezicht van "ik eet ook, hè?". Mensen lachten om mijn gezicht. Ik weet niet waarom.

We vervolgden de Royal Mile, passeerden de St. Giles kathedraal, de belangrijkste kerk van de stad. We gingen niet naar binnen omdat er een rij stond, en bovendien ben ik niet zo van het zitten op banken die geen parkbanken zijn. Aan het einde van de straat, waar er geen toeristen en tartanwinkels meer in passen, zagen we het Holyroodhouse Palace, de officiële residentie van de koning in Schotland. We gingen niet naar binnen, natuurlijk, want als ik er niet in kan, gaat er niemand in. Maar het is mooi van buiten, met zijn mix van kasteel en elegant paleis. Vanaf daar maakten we een paar foto's en keerden we ons om.

De terugweg deden we via de Canongate Kirkyard begraafplaats, een nogal merkwaardige plek. Daar rusten historische figuren van de stad, en enkele toeristen die in slaap waren gevallen van het vele lopen. Nou ja, dat denk ik. Het is een heel rustige plek, hoewel een van die Schotse kraaien me raar aankeek.

Langzaam liepen we terug naar de auto, afwisselend over geplaveide straten en parkpaden, altijd regenbuien ontwijkend tussen zonnestralen die net lang genoeg duurden om te denken "wat een mooie dag is het!" voordat je weer doorweekt raakte.

Toen de dag bijna voorbij was, besloten we terug te keren naar een plek die we al goed kennen: de Marine Drive, vlakbij Cramond, waar we al een paar nachten hadden geslapen. Minder dan vijftien minuten met de auto, het was niet nodig om er lang over na te denken. Deze keer plaatsten we ons aan de andere kant van de straat, dichter bij het bos, zodat de wind onze cel niet heen en weer zou slingeren als een tent.

Er zijn nieuwe campers, anderen die net als wij terugkeren, en het is nog steeds een rustige plek, met een goede sfeer... en gelukkig geen drukke autobeurs.

Edinburgh leek ons een mooie stad, met indrukwekkende gebouwen, geschiedenis overal en charmante plekjes. Maar we moeten ook zeggen dat we het niet al te prettig vonden. Er zijn te veel mensen, er zijn nauwelijks voetgangerszones (slechts een stukje van de Royal Mile is dat), en er rijden overal auto's. Tussen dat en de miljoenen toeristen is het niet de meest gastvrije stad die we hebben bezocht.

Morgen zien we wel wat we doen. Vandaag is het tijd om te slapen met het geluid van de bomen en de bries, die ook verhalen weten te vertellen.