Dag 48: Cramond - Laggan Dam

De wind in de ochtend was zo sterk dat ik er bijna mijn haar van verloor... en dat terwijl ik geen pony heb! Maar de zon scheen en dat is altijd een goed teken. We profiteerden ervan om even met de bal te spelen op de promenade, op dat gras dat op een professioneel voetbalveld lijkt. Papi Edu rent minder snel dan ik, maar hij doet zijn best.

We vertrokken rond twaalf uur, richting het noorden. We staken de Firth of Forth weer over, dit keer via de Queensferry Crossing, een moderne en elegante brug, met drie pijlers die op gigantische naalden lijken. In 2017 ingehuldigd, verving het de oude Forth Road Bridge voor het dagelijks verkeer, en nu is het de belangrijkste brug om dit deel van het land over te steken. Het is fijn om eroverheen te rijden, en de uitzichten zijn zo spectaculair dat ik er bijna mijn snuit van laat vallen (gelukkig zit hij goed vast).

Na een uur rijden was het tijd om te eten. We stopten op de parkeerplaats van een klein natuurreservaat, heel rustig, heel groen en heel ideaal... tot Papi Edu besefte dat we vier pond moesten betalen alleen al om te parkeren. En als je de nacht wilde doorbrengen, tien! Het is niet dat het niet de moeite waard is, maar we zouden niet zo lang blijven. Dus, na een snelle reparatie van de gesp van het dak van de camper, pakten we alles in en gingen we weg.

Bijna een uur later, nadat we veel bochten en schapen achter ons hadden gelaten, vonden we een andere, betere plek: de parkeerplaats van een souvenirwinkel vol Schotse producten en bussen met toeristen. Daar aten we, Papi Edu keek even binnen naar de souvenirs en toen schoten we weer de noordelijke richting uit.
We reden langs het Cairngorms National Park, het grootste van het hele Verenigd Koninkrijk. Daar zijn hoge bergen, oneindige bossen, herten, bevers en zelfs Schotse wilde katten (net als ik, maar dan zonder riem!). Maar vandaag was geen dag voor diepgaande verkenningen, dus we reden verder.

In Laggan probeerden we te stoppen om te slapen, maar de plek had geen mobiele dekking en dat is, voor Papi, alsof hij zonder deken slaapt. Net toen we wilden omdraaien, zagen we een jongen liften. Hij ging naar Fort William en aangezien we ongeveer in die richting gingen, namen we hem mee. Hij was aardig, praatte veel en leek geen last te hebben van kou, warmte of zorgen. We zetten hem af bij de kruising van wegen en wij gingen verder richting het westen.

Voordat we onze volgende bestemming, Loch Lochy (ja, zo heet het, geen dubbele fout!), bereikten, stopten we bij het monument voor de Schotse commando's. Het is een beeldhouwwerk van drie soldaten die uitkijken over Ben Nevis, ter ere van de trainingen die ze hier tijdens de Tweede Wereldoorlog deden. De plek dwingt respect af. En het uitzicht, pff... nog meer.

In Loch Lochy probeerden we te overnachten, maar weer geen dekking! Het leek wel alsof een anti-internet krachtveld ons achtervolgde. We reden verder en... pats! File. Een wegwerkzaamheid blokkeerde de weg volledig, en geen tijdelijke verkeerslichten, nee: volledige stilstand. Er stonden al zo'n dertig auto's in de rij en er bewoog er geen een. We wachtten een hele tijd, maar toen we zagen dat zelfs de schapen niet bewogen, keerden we om.

Daarna wilden we een plek proberen in het nationale natuurreservaat van Glen Roy, beroemd om zijn mysterieuze evenwijdige lijnen op de hellingen, veroorzaakt door oude gletsjermeren. De weg was zo kronkelig dat ik me in een achtbaan zonder gordel voelde. Uiteindelijk kwamen we aan op een prachtige plek met ongelooflijke uitzichten, maar je raadt het al... geen dekking! Geen streepje. We moesten weer omdraaien.

Uiteindelijk vonden we een parkeerplaats met uitzicht op de Laggan Dam, een waterkrachtcentrale uit de jaren 30 die een klein, fotogeniek stuwmeer vormt. Hier is tenminste wat signaal, een paar discrete buren en een bank om op te zitten en naar het water te kijken. Nou, ik geef de voorkeur aan het achtervolgen van schaduwen, maar je begrijpt het idee.

Dus hier blijven we, geparkeerd een beetje dicht bij de weg, maar met mooie uitzichten en ruimte om de poten te strekken. We gaan eten en slapen. En hopelijk komt er morgen geen andere wegwerkzaamheid!