Dag 118: Dunmore - Ballynacourty

Vandaag is het plan simpel: niets doen. Na zoveel weken van rondrennen door kastelen, ruïnes, kliffen en dorpen met ooms en tantes, zijn papa en ik moe. Het is net als wanneer je achter de bal aanrent, hem tien keer achter elkaar vangt, en plotseling zegt: “oké, nu heb ik even tijd nodig om op de deken te gaan liggen”.

We vertrokken heel laat, om half twee, alsof de klok ook vakantie nodig had. We reden bijna honderd kilometer zonder haast, alleen met de radio als gezelschap en ik keek uit het raam om te zien of ik een vogel in de schaduw kon vangen.

De enige stop was in Tipperary, in een winkelcentrum. Papa ging naar een Dunnes, niet naar een Lidl deze keer, en kwam terug met boodschappentassen en nog wat andere dingen. Ik ontving hem als officieel inspecteur: ik rook aan elke tas, inspecteerde elk pakje en bevestigde dat er niets van wat gekocht was voor mij was. Moderne onrechtvaardigheden.

Daarna was het tijd om een plek te zoeken om te eten en uit te rusten. Na ongeveer twintig minuten vonden we het: een open plek in het bos, naast een grindweg. Er komt bijna niemand langs, maar af en toe komt er wel een mens met een hond voorbij. Sommigen staan naar de camper te kijken alsof het een ruimteschip uit de hemel is gevallen, en papa praat even.

De plek heeft geen spectaculair uitzicht, geen kliffen, geen bergen die de adem benemen. Maar het is rustig, en dat is precies wat we nodig hebben. Hier hoor je de wind tussen de bomen en af en toe een verre blaf die de mijne beantwoordt. Ik nestel me, papa zucht alsof hij eindelijk het stuur loslaat, en we denken allebei hetzelfde: we hebben niet meer nodig. Hier blijven we slapen.

Een halve dag, ja. En wat voelt dat goed.