Vanmorgen had ik een aanvaring met een plaatselijke hond die me helemaal niet beviel. Hij kwam helemaal los, met de bedoeling iets te willen — ik weet niet of het een vechtpartij of een ruw spel was — maar ik vond het helemaal niet leuk. Ik blafte een paar keer goed en duidelijk en maakte duidelijk dat er niet met mij op die manier gespeeld kon worden. De mens van de hond groette niet eens, geen excuses, helemaal niets. Ze bond hem vast en vertrok, alsof ik niet bestond. Er zijn rare mensen overal.

Na die slechte start stapten we in de auto en vertrokken we richting het Regionaal Natuurpark van Chartreuse. We deden er wat langer over dan verwacht, omdat we de snelwegen ontweken, en de GPS dacht dat het een rally was. Uiteindelijk kwamen we aan in het dorp Saint-Pierre-de-Chartreuse, dat in theorie de hoofdstad van het park is. Maar het was er stiller dan een vergeten kroket. Geen mensen, geen sfeer, geen charme. Een plaats die duidelijk gemaakt is voor de winter en het skiën, maar buiten het seizoen lijkt het een decor dat half afgebroken is.

We maakten een snelle wandeling door het dorp — net genoeg om te bevestigen dat het niet de moeite waard was om te blijven — en parkeerden daarna op een plek langs de weg om te eten en onze klassieke siësta te houden. Het probleem is dat de siësta een beetje uit de hand liep. Ook omdat het buiten regende, motregende en zelfs een tijdje hagelde. Het weer dacht dat we in april zaten. Of in Schotland.

Maar rond vijf uur, alsof we besloten dat het genoeg was met luieren, gingen we op pad. We verplaatsten de auto maar een paar meter en lieten hem achter aan het begin van een pad dat omhoog gaat naar de Charmant Som, een berg van 1.867 meter. Aan de voet van de weg stond een bord met: 7,1 km naar de top, 3 uur en 35 minuten. Papi Edu keek op de klok, keek naar het bord, keek naar mij en zei: “We gaan snel, oké?” Alsof ik de langzame was.

In het begin was het pad een grijs en niet erg spannend bos. Maar daarna ging het open, en toen wel: uitzichten om van te watertanden. Het hele Chartreuse-massief voor ons, met zijn steile en groene vormen, en op de achtergrond begonnen de Alpen al hun besneeuwde toppen te laten zien. We klommen als twee geiten met haast. Toen we de berghut bereikten die in de buurt van de top ligt, sprak de wind al ruw Frans met ons en de kou drong door tot in onze botten. Maar het laatste stuk was het beste: een pad dat slingert over de bergkam tot aan een gigantisch kruis op de top. Daar maakten we foto's, selfies, en ik poseerde met een harig veroveraarsgezicht.

Maar er was geen tijd voor beschouwingen. Het was al acht uur en de zon heeft geen pardon. We daalden met volle snelheid af, maar niet via dezelfde weg. Deze keer via de weg, die hoewel langer, sneller ging. En die had ook andere uitzichten die de moeite waard waren, met groene hellingen en koeien die ons aankeken alsof wij de vreemden waren omdat we renden.

Om vijf voor negen kwamen we bij de auto aan, net toen de zon onderging. Zonder tijd te verliezen startten we de motor en zochten we een plek om te slapen. We vonden er een op ongeveer vijftien minuten afstand: een ruime en rustige parkeerplaats, midden in het natuurpark. We kwamen 's nachts aan, maar de rust van de plek omarmde ons zodra we de motor uitschakelden.

Vandaag was serieuze bergbeklimming. Morgen... we zullen zien of er nog benen zijn.